Eerste maand alweer voorbij

Afgelopen weekend had ik echt een enorme Maryse-actie die ik natuurlijk graag even met jullie deel. Ik had honger en had een gezellig klein Peruaans restaurantje gevonden. Want ja, toeristische restaurants zijn er genoeg maar ten eerste betaal je daar veel meer en ten tweede wil ik natuurlijk zo veel mogelijk het ‘echte’ Peru ervaren. Nadeel is alleen dat menukaart ontcijferen nogal een klus kan zijn, namen zijn mij niet zo bekend. Maar goed, iedereen die mij een beetje kent weet ook wel dat ik niet vies ben van een uitdaging. Dus afgelopen weekend had ik het geweldige idee gewoon maar iets te bestellen omdat ik biefstuk zat was. Achteraf denk ik dat er een lampje had moeten gaan branden toen ik bestelde en de wenkbrauwen van de serveerster omhoog schoten en ze vroeg of ik dat écht wilde. Helaas… Pas toen mijn eten voor me stond kreeg ik sterke twijfels. Mijn fantasie sloeg volledig op hol. Eerste associatie: varkensneuzen. Een bord vol. Mijn eetlust was als sneeuw voor de zon verdwenen. Allemaal harde, taaie rondjes met twee kleine stukjes vlees ingekapseld. Nog nooit iets soortgelijks gezien. En ik weet heus wel dat het alleen het idee was, als het eruit had gezien als gewoon een lap vlees had ik net zo hard niet geweten wat het was maar zonder problemen gegeten. De kans dat het echt varkensneuzen (of een van de ander vele rare gedachtes die opkwamen) waren is natuurlijk nihil. Omdat ik niet kinderachtig wilde zijn heb ik mezelf maar op de oren geslagen met het gezegde: wie zijn billen brandt…
Wat het ook was, het smaakte prima. Maar meer dan een derde kreeg ik echt niet naar binnen, hoe erg ik ook mijn best deed. Had namelijk serieus wel 40 van die dingen. Toen de serveerster kwam afruimen leverde het me dus alsnog de uitroep ‘Qué pasa?!’ op. Tsja, leg dat maar eens uit… Gelukkig heb ik daarna mezelf kunnen troosten met een enorme ijscoupe bij een Italiaanse ijszaak. Dus naast een goede koffietent heb ik ook mijn ijszaak gevonden. Waarschijnlijk onnodig te zeggen dat ik helemaal gelukkig ben.
Maar goed, iedereen zit natuurlijk te wachten op de date update. Ik kan vrij kort zijn: het is wederom niet doorgegaan. Waarom weet ik ook niet. Maar goed, wel heb ik inmiddels meer achtergrond informatie, die ik natuurlijk graag met jullie deel. Vorige week heb ik namelijk wel een keer met onder andere Freddy geluncht. Tijdens het lunchen viel me op dat hij een gouden ring om zijn ringvinger had. Wat in Peru maar met één reden gedragen wordt: je bent getrouwd. Dus ik begon me al heel erg te schamen en mezelf streng toe te spreken dat het schijnbaar allemaal een beetje naar mij hoofd aan het stijgen was. Was ik nou echt alles heel hard aan het mis interpreteren?
De volgende dag was ik weer met alleen mijn vaste groepje collega’s lunchen (Maribel, Maria-Teresa en Nicholas) en was het tijd voor het roddeluurtje. En oh my, roddelen deden ze! De vier jongens (beter bekent als de verschrikkelijk vier) werden even stevig door gelicht. Zo is meneer dus schijnbaar de grootste player van de fabriek. Hij heeft echt serieus wel 10 meisjes met wie hij date (en wie weet wat nog meer). Snap alleen niet hoe het nou met die ring/ vrouw zit. Was wel grappig om de roddels te horen, wat dat betreft maakt cultuur schijnbaar niet uit. Op zich begrijp ik ook wel dat hij de player is. Hij is niet zo verlegen als de meeste jongemannen en weet heel goed hoe hij moet flirten. Maar ik hoef alleen maar naar zijn buik te kijken om weer volledig te genezen van zijn charmes haha. Verder zeg ik alleen maar: spelletjes spelen kan ik ook! :D
Vrijdagavond was er nog wel een andere activiteit, namelijk voetbal. Er was mij gevraagd of ik zin had te gaan kijken, want er zou een bekerwedstrijd zijn tussen onze fabriek en een andere. Leek me wel leuk en daarbij geloof ik niet dat ik überhaupt nee kon zeggen. Voetbal is hier namelijk echt dé volkssport en wellicht heb ik een klein beetje overdreven in hoe een grote voetbalfan ik ben. In het kader van integratie en zo vond ik het wel verantwoord. Nederlands voetbal staat namelijk in hoog aanzien en biedt altijd wel leuke gesprekken. Dus tegenwoordig beschik ik over een ‘favoriete’ voetballer (eventuele suggesties met onderbouwing mogen nog aangedragen worden). Voor mij is het trouwens meer een spelletje raad-de-voetballer. Hilarisch hoe de namen worden vervormt. Enige probleem voor mij is dat ze ook nogal enthousiast zijn over de Nederlandse coaches bij Barcelona. Val ik een beetje door de mand, weet ik veel! Dus naast Spaans leer ik ook steeds meer over (Nederlands) voetbal haha.
Bij het voetbalveld aangekomen viel het een beetje tegen. Het had meer weg van het bejaarde elftal van FC Knudde. Gelukkig bleek dat de echte wedstrijd later was, we waren eerst naar de wedstrijd van Nicholas gaan kijken. Wat trouwens ook wel grappig was: halverwege de wedstrijd vielen er prompt spelers neer. Schijnbaar gaan een conditie en een dikke buik ook in Peru niet goed samen. ;) En met de echte wedstrijd werd het helemaal goed gemaakt, dat waren allemaal jonge jongens uit de fabriek en zeker de eerste helft een leuke wedstrijd om te kijken. Hier geen welvaartsbaby’s en wel gespierde kuiten! Zegt trouwens ook meteen iets over het klasse verschil tussen kantoor en fabriek. Ohw ja, helaas hebben ze de wedstrijd met 3-1 verloren.
Het nieuwe CSR project moet dan ook de gemeenschap van de fabrieksmedewerkers ten goede komen. De cosmetica fabriek staat namelijk in Lurín, net buiten Lima. Dit is een natuurgebied waar de laatste niet vervuilde rivier van Lima doorheen stroomt. De mensen uit de fabriek (in tegenstelling tot kantoor) komen allemaal uit het dorpje. Je ziet duidelijk in uiterlijk het verschil tussen de mensen, de mensen uit Lurín zijn kleiner, dunner en donkerder. Laatst was er een evacuatie oefening en belandde ik tussen de fabrieksmedewerkers. Kreeg spontaan een sneeuwwitje en de zeven dwergen gevoel, alleen waren het er iets meer dan zeven dwergen haha. Het is dus de bedoeling dat er iets voor de gemeenschap daar gedaan wordt. Hoe pak je dat aan in Peru? Nou, je rijdt naar Lurín toe en gaat naar de kerk, vragen waar de problemen zitten. Volgende stop is de lokale overheid. Waar ik trouwens meteen met mijn neus op de feiten werd gedrukt, ik mag blij zijn met het bedrijf waar ik zit. Bij de overheid zaten ze met zijn vieren in een hok van zes vierkante meter, zonder ramen, op plastic tuinstoelen aan een bureau dat meer een boekenkast was. De Arbodienst zou het kantoor nog niet eens toestaan als archiefkast. Wel hadden ze de nieuwste computers staan…
Wat opviel is de enorme behulpzaamheid van de mensen en het enthousiasme als werd uitgelegd waarvoor je er was. De dankbaarheid van de gemeenschap naar Yanbal is enorm, ze bieden namelijk veel werkgelegenheid. Ook geweldig om te zien hoe dat zich uit in de onderlinge relaties, bij het afscheid vielen de ‘burgemeester’ van Lurín en Cesar elkaar in de armen als oude vrienden. We hebben in ieder geval genoeg ideeën opgedaan en gaan er zeker nog mee verder.
Afgelopen weekend heb ik nog kunnen genieten van het ‘gran corso’ van warenhuis Wong. Alle medewerkers lopen in de optocht mee met veel muziek, dans, poppen en dit jaar ter promotie van het Peruaanse product. Lekker patriottisch feestje dus, werd zelfs bij verteld welke cijfers de streepjescode moest hebben. Alleen draaide het meer om of er in Peru werd geproduceerd, anders kan ik de aanwezigheid van Schwarzkopf en Lays ook niet verklaren. Nou hoor ik mensen denken: Wong? Dat klinkt meer Chinees. Dat klopt ook! Zijn hier veel Aziatische invloeden, deze zijn ook terug te vinden in het eten (chifa) en de vele karaoke bars. Voel ik me nog een beetje verbonden met Brokaat!
Tenslotte wil ik nog even mededelen dat mijn Spaans langzaam vooruit gaat. Het woordjes leren begint vruchten af te werpen. Begin steeds meer van de gesprekken te begrijpen en dat valt ook mijn collega’s op. Want zo zijn ze ook weer: heb al verschillende complimentjes gehad! :)
Iedereen nog bedankt voor de berichtjes en tot de volgende update!!

PS Nog steeds geen foto’s van de mannen dus. Wel een paar van kantoor (die overigens op casual friday zijn gemaakt, normaal gesproken is het kledingvoorschrift veel strikter). Lonneke heeft echter wel via de webcam twee heren kunnen spotten. Erna had ik een trommelvliesbeschadiging van haar gegil…