Hola y Adios

Dan nu echt de laatste update vanuit Lima voorlopig. De laatste anderhalve week was raar, maar gelukkig wel op een positieve manier. Ik ben met mijn neus op de feiten gedrukt: ik ben een klein beetje Peruaans geworden in deze 3 maanden tijd. Daar zijn een aantal duidelijke aanwijzingen voor:
1. Na drie blokjes echte Nederlandse kaas (waar ik zoooo naar snakte) was ik kotsmisselijk
2. Ik heb de rare gewoonte over genomen om constant te roepen over welke straten we rijden
3. Buitenlanders verdenken mij ervan Peruaanse te zijn. Waarom? Omdat ik Engels spreek met een Peruaans accent
4. Als ik een mooie man zie kan ik alleen nog maar met open mond naar hem staren
Gelukkig ben ik er ook achter gekomen dat ik nog niet helemaal Peruaan ben. Zo blijkt dat ik niet alleen koeienhart en darmen heb gegeten, maar ook maag, lever en nieren. En het ergste is nog dat ik dus 3 maanden lang dacht dat de maag een vaag soort groente was en ondanks dat het niet lekker is het constant allemaal heb opgegeten en zelfs uit mijn eten heb gevist. Geweldige ontdekking dus…

Vorige week donderdag stonden mijn ouders op het vliegveld, waar ze meteen met Maribel kennis konden maken. Hoe lief van haar om mee te gaan om te helpen met alles! Na nog een half dagje te hebben gewerkt kon ik mijn ouders mee op sleeptouw nemen door Lima, wat heel grappig was omdat zij zich verbaasden over dingen die ik al heel normaal vind. Heb ze ook maar meteen een echte cultuurschrok bezorgt door ze in een combi (een overvol minibusje) te stoppen naar de ruines van Pachacamac die vlak bij mijn werk liggen. Behalve de ruines hebben we natuurlijk ook Miraflores, Barranco en Lima centro bezocht. Natuurlijk hebben we, geheel Peruaanse stijl, ons ook tegoed gedaan aan al het lekkers dat er in de restaurants te krijgen is. Hierna was het einde deze week nog twee keer hola, want Marije een vriendin uit Enschede kwam onderweg naar Cusco nog even langs en ook mijn zus Lonneke arriveerde. Vrijdag was het dan echt mijn laatste dag, nadat ik woensdag en donderdag nog mijn twee laatste interviews had gedaan. Helaas heb ik één interview niet kunnen afnemen, maar goed, dat was heel gelukkig en toevallig ook de minst belangrijke afdeling. Vrijdag was er een speciale dag op mijn werk, niet alleen omdat het mijn laatste dag was, maar ook omdat het jaarlijkse chorizo festijn plaats vond. Barbecues op het grasveld met natuurlijk chorizo en hamburgers, allerlei sportieve activiteiten en muziek, en de Peruanen hebben een geweldig feestje. Toen ik ’s ochtends even met Gonzalo aan het praten was en ik meldde dat mijn familie in Peru was, nodigde hij iedereen uit om ook te komen. Dat liet ik mij geen twee keer zeggen dus zo eindigde een hele Nederlandse delegatie in de fabriek van Yanbal. En natuurlijk trok dat veel bekijks. Van Cesar Venezuela kregen we een rondleiding en het was echt heel leuk om alles aan mijn familie en Marije te kunnen laten zien. Gelukkig waren ze op een positieve manier verrast. ’s Avonds was er nog een afscheidsfeestje, zijn we met een aantal collega’s en Lonneke en Marije naar een restaurant geweest waar typisch Peruaanse dansen gedanst worden. Natuurlijk kon het publiek hier ook aan meedoen en hebben ook de Hollanders zich van hun beste kant laten zien. Want natuurlijk moest de Nederlandse dans ook even geshowed worden. Al kan je wel heel duidelijk verschil zien…
Ook hebben Lon en Marije meteen even kunnen kennismaken met de overijverige mannen die graag een gringa als vriendin willen hebben. Erg grappig om eens anderen van dit fenomeen slachtoffer te zien worden ;)
Vandaag had Maribel mijn familie en mij uitgenodigd voor de verjaardag van haar zus en de eerste communie van haar neefje. Wij ongelovige Hollanders kregen ongeveer een hartverzakking toen bleek dat het officiële gedeelte in het huis nog moest plaatsvinden, maar we kunnen nu zeggen dat we ook dit hebben meegemaakt en in ieder geval gezegend aan onze reis beginnen. Ongelofelijk hoe warm en vriendelijk iedereen is en zo lief van ze. Toen ik wegging kreeg ik dan ook te horen dat ik altijd nog een familie heb in Peru.
Het afscheid nemen was zwaar en raar, maar zoals Cesar zei: het is een tot later. Ik hoop echt dat ik de mogelijkheid heb om op niet al te lange termijn een keer terug te gaan. En gelukkig kom ik nog terug naar Lima. Ik ben in ieder geval blij dat straks een aantal mensen in Nederland weten hoe het hier is geweest voor mij. En voor nu: vakantie! Laat het reizen maar beginnen!