Me Jane, you Tarzan

Ja, weer tijd voor een update! Zoals gezegd gingen we de dag na de vorige update naar de jungle toe, het nationale park Manu. ´s ochtends om 5 uur stond onze gids en reisleider Fredy voor de deur van ons hotel samen met de driver Renee. Inladen en wegwezen, want een deel van de weg zou vanaf 7 uur afgesloten zijn. En dat ze daar aan de weg aan het werken waren en waarom zou snel blijken. De weg was een modderpool (regenseizoen), smal en vol haarspeldbochten door de Andes. Regelmatig gleden we dan ook stukjes met de auto, wat met zo een afgrond naast je niet heel prettig voelt. Maar dankzij onze geweldige driver Renee hebben we het toch allemaal overleefd. In de jungle zelf naruurlijk veel planten en dieren gezien, voornamelijk vlinders, vogels en insecten maar ook apen kunnen apotten. De eerste dag ging het allemaal nog over gebaande paden, maar de tweede dag kwam het echte jungle gevoel opzetten toen we per boot naar onze lodge gingen. Uiteindelijk bleek zelfs dat we die alleen konden bereiken door een rivier over twee smalle boomstammetjes over te steken. Gelukkig hadden we Tarzan bij ons die ons deskundig langs alle lastige obstakels leidde maar mijn moeder had het hierna wel gezien met het avontuur en bleef in de lodge. Van daaruit verschillende tochten gemaakt, waarbij er veel klim en klauterwerk kwam kijken en glijpartijen. Door de regen was ook in de jungle erg glad, wat er in heeft geresulteerd dat iedereen (behalve Fredy natuurlijk) een keer is uitgegleden. Wel een erg gave ervaring, vooral tijdens de nachttocht waarbij Fredy met zijn kapmes voorop liep om nog even het pad vrij te maken. Tijdens de nachttocht ook nog een enorme kikker tegen gekomen, helaas geen kans gehad hem te kussen want toen ik naar hem toeliep besloot hij tegen Fredy op te springen.
Voor de rest niet heel veel geluk gehad met beesten spotten, ook zij houden schijnbaar niet erg van de regen. Maar toch met een voldaan gevoel weer terug naar Cusco gegaan.
Daar was het de volgende dag alweer tijd om afscheid te nemen van Lon en gingen mijn ouders en ik door naar Aguas Calientes om de volgende dag de eerste bus naar Machu Picchu te nemen. Om die eerste bus te kunnen garganderen moesten we echter al om half 5 in de rij staan. ´Gelukkig´ waren we al gewend aan het vroege opstaan door de jungle tochten. Om half 6 zou dan de eerste bus gaan, en ongeveer op het moment dat de eerste buys voor zou rijden (en ja we zouden een plekje hebben gehad) bedenk ik me ineens dat we de toegangsbewijzen voor Machu Picchu zijn vergeten. Dan vloek je wel even. Om toch nog op tijd bij Machu Picchu aan te komen besluit ik een sprintje te trekken naar het hotel. Dacht wel redelijk geacclimatiseerd te zijn aan de hoogte, maar die 5 min heen en terug hield ik toch echt niet vol op 2400 meter hoogte. Gelukkig was ik wel snel genoeg om alsnog de derde bus te kunnen halen en waren we ruim op tijd om nog een ticket naar de Wayna Picchu te bemachtigen (zijn maar 400 mensen per dag die erop mogen). Machu Picchu was natuurlijk erg mooi en indrukwekkend, al begon het snel steeds voller te stromen met toeristen dat toch iets af doet aan de magie. Om 10 uur mochten mijn vader en ik naar boven klimmen (de wayna picchu is de berg die je altijd ziet op de achtergrond van de foto´s van Machu Picchu). Het was echt een pìttige tocht, en vooral mijn vader heeft veel doorzettingsvermogen moeten tonen met zijn 62 jaar. Alsnog hebben we de top netjes in het uur gehaald, de tijd die er officieel voor staat. En dat terwijl sommige mensen van mijn leeftijd wel zijn afgehaakt!
Hiervandaan weer terug naar Cusco, want de dag erna zouden ook mijn ouders weer naar Nederland gaan. Gelukkig hoefde ik me niet eenzaam te voelen, Marije is inmiddels aan het werk in Cusco dus daar mee afgesproken. Natuurlijk naar Peruaans gebruik ons voornamelijk de hele dag vermaakt door te eten (waarbij ze me nog hartelijk heeft uitgelachen om mijn over genomen Peruaans gebruik om al het eten dat je op je bord hebt liggen te combineren) en te shoppen. Ook nog haar appartementje en huisgenoten kunnen bewonderen en ´s avonds besloten om het nachtleven onveilig t gaan maken. Alleen was ik al bang dat ik niet heel veel waard zou zijn, de hele week ervoor tussen 5 en 6 uur ´s ochtends opgestaan en ´s ochtends ben ik nu nog steeds standaard om 7 uur wakker. Maar goed, eerst een salsa barretje bezocht waar ik mijn eerste salsa les heb gehad (laten we het er maar op houden dat er nog vele moeten volgen wil het ergens op lijken) en erna een discotheek voor locals op aanraden van de lerares van Marije. Na afdingen bij de deur ons een paar uurtjes vermaakt om en met de Peruanen. Om twee uur ging het lampje echter uit dus was het tijd om onze bedjes op te zoeken.
De volgende ochtend werd ik vrij beroerd wakker, 8 uur stond ik naast mijn bed want slapen ging niet meer. Mezelf toch maar richting toeristische zones begeven, want een dag in bed liggen had ik niet veel zin in. Mijn plan was een collectivo naar Pisaq te nemen waar ruines en een markt zijn, maar er was een optocht op Plaza Mayor dus daar eerst even blijven plakken. Toen was het inmiddels al best laat en had geen zin om te wachten op andere passagiers dus me laten overhalen door de taxichauffeur alleen mee te gaan. Vervolgens een leuk gesprek met hem gehad, hij kwam uit Pisaq en was 24 jaar. Alleen werd hij ineens wel verdacht stil toen ik zei dat ik getrouwd was, haha. In pisaq aangekomen eerst de ruines bezocht en daarna de steile 4 km naar beneden geklommen naar de stad. Geweldige uitzichten en heerlijk om zo het meerendeel van de toeristen te kunnen ontvluchten. Beneden aangekomen was ik toch wel erg moe en lamlendig, zelfs een goede lunch leek noiet te helpen. Nog even over de markt gelopen maar aangezien de meeste toeristen al weer weg waren werd ik een beetje moe van de eeuwige aandacht. In een atelier aan de praat geraakt met de eigenaar, die vervolgens zei als je nog een half uurtje blijft help ik je goedkoop terug naar Cusco te gaan (als je buitenlands bent gaan de tarieven namelijk fors omhoog). Hoewel ik al wel een beetje mijn bedenkingen had over zijn bedoelingen, hij zat al telkens aan mn haar om uit te roepen hoe mooi blind ik ben (?!), toch erop ingegaan. Het zou vast allemaal wel meevallen en ik besloot dat hij toch meer weghad van een hartelijke Italiaan dan van een flirterige Peruaan. How wrong can you be. Eenmaal in de taxi vond hij vrij snel een excuus om een arm om me heen te leggen en fluisterde hij elke 5 minuten in mn oor Esta bien? Ik werd er helemaal gek van en moest me ook inhouden om niet tegen hem uit te vallen: NEE! het gaat niet goed! Er zit een vieze ouwe vent van minimaal 50 in mn oor te fluisteren, hoe zou jij je voelen? Maar goed, ik heb de 30 minuten durende marteling doorsteen (en uitieindelijk maar 5 soles hoeven betalen) en terug in Cusco heb ik hem snel afgeschud. Was helemaal kapot n ben dan ook om half 7 naar bed gegaan en vamorgen pas weer om 7 uur wakker geworden.
Vandaag ben ik naar de ruines van Saqsaywamán, Q´enqo, Pukapukara en Tambomachay geweest. De 2 km omhoog geklommen vanaf Plaza Mayor naar Saqsaywamán, wat erg pittig was en afgeraden wordt door de Lonely Planet om alleen te doen, maar wat naar mijn mening weer eens nergens op sloeg. Na dit bezoek de taxi genomen naar Tambomachay om vandaaruit de 8 kmm terug te lopen onderwijl de ruines bezoekend naar Cusco. En op 3800 m hoogte klimmen en lopen de hele dag ga je uiteindelijk toch voelen in je benen is mijn conclusie!
Nu ik weer alleen ben merk ik wel dat ik veel meer aanspraak heb van mensen, en ik vind het ook erg leuk om weer gesprekken in het Spaans te voeren met de locals. Zo hoor je nog eens wat hoewel de ze allemaal uiteindelijk wel iets van je willen helaas. Maar gelukkig is het constante nagefluit en gestaar hier lang niet zo erg als in Lima, hoewel ik al behoorlijk wat Peruaans wegwerkers in de war heb gebracht als ze zien dat ik alleen rondloop ;)
Morgen denk ik mijn laatste dag Cusco, om erna verder de Andes in te trekken. Ik heb er zin in!