Een vol weekend

Zaterdag ben ik met Cesar, zijn vrouw en zijn zoon Stefano naar Lurín geweest om te daar de wijken die in aanmerking komen voor onze nieuwe CSR project van dichtbij te gaan bekijken. In Lurín voegde Roberto zich bij ons, die in de fabriek werkt en hier woont, als onze gids. Ik had wel al sloppenwijken gezien, hoe verder je uit de stad gaat richting de bergen hoe armoediger het wordt. Maar ik was nog niet de echt arme wijken in geweest (ook niet echt aan te raden natuurlijk als ‘rijke’ westerse). En om de enorme armoede op armlengte afstand te zien… dat was best heftig. Ik heb huizen gezien van karton, gemaakt van kartonnen advertenties en zelfs huizen die bestonden uit palen met gespannen plastic ertussen. Natuurlijk is er geen elektriciteit, geen stromend water, niet eens geasfalteerde wegen waren er. Verder rijden hier niet de 1000den taxi’s die je van Lima gewend bent (1 op de 3 auto’s is een taxi) maar rijden hier de goedkopere vorm ervan maar het equivalent in aantal: mototaxi’s. Ondanks dat het zaterdagmiddag was, waren alle wijken op wat bejaarden, kinderen en straathonden na uitgestorven. Iedereen was aan het werk op het land, want daar leven ze voornamelijk van. De Lurín vallei is namelijk een kleine oase in de woestijn door de rivier.
Ik heb vanuit de auto wat foto’s en filmpjes gemaakt, maar eigenlijk vind ik zelf dat deze de echte situatie niet goed weergeven. De echt arme mensen wonen een stukje van de weg af waardoor het niet goed te zien is en daarnaast hobbelde het heel erg in de auto. Maar een kleine impressie is hieronder te vinden. Let trouwens niet op de achtergrondgeluiden bij het filmpje: dat is het muziekje van de dvd die Stefano aan het kijken was. Wat trouwens wel bijzonder is, is dat hij op een twee talige school zit Spaans-Duits. Waarom Duits een elitaire taal is in Peru blijft voor mij een mysterie.
Erna zijn we via de bergen terug gereden naar Lima. Nergens anders zijn de twee regio’s kust en bergen zo dichtbij elkaar als bij Lima. Ik heb inmiddels dus ook al behoorlijk wat van de omgeving van Lima gezien, en al veel verschillende kanten van Peru. Het blijft een ongelofelijk land, met zoveel extremen. En hoewel veel mensen het echt niet makkelijk hebben, is bijna iedereen positief, vrolijk en gastvrij. Wat ervoor zorgt dat je wel moet gaan nadenken over hoe veel je eigenlijk hebt en wat je nou eigenlijk echt nodig hebt om gelukkig te zijn.
Bij thuiskomst was ik helemaal af, maar geen tijd om te rusten want mijn volgende date zat al op me te wachten. Ik had afgesproken met Carlos, een jongen die Ingrid in Cusco had leren kennen en in Lima woont. Schaamde me dood dat hij al 1,5 uur op me zat te wachten. Cesar had namelijk gezegd dat we om half 3 terug zouden zijn. Ik had het al op zijn Latijns-Amerikaans ingeschat en er 5 uur van gemaakt, maar uiteindelijk was ik pas half 7 terug. Daarbij had hij gezegd dat ik maar moest bellen als ik terug was, dus had niet gedacht dat hij letterlijk op mij zou gaan zitten wachten. Lekkere binnenkomer dus ;)
Samen zijn we Miraflores ingegaan om cocktails te drinken en wat te praten, wat gezellig was. Communicatie verliep ietwat moeizaam, maar het was wel weer een goede oefening voor mijn Spaans. En inderdaad Ing, hij was knap! Voor een Peruaan durf ik hem zelfs heel knap te noemen, haha. En ook nog eens groter dan ik en niet dik :P
Zondag had ik alweer een volgend uitje, samen met Maria Teresa en haar zoontje Albero naar de dierentuin Parque de las leyendas, wat in een armer gedeelte van Lima ligt. Hoewel de theorie hoe rijker, hoe erger het kijken naar mij is tot nu toe aardig klopt was het toch weer een ervaring. Onderweg naar de dierentuin, in de taxi voor het stoplicht, kwamen alle straatverkopers om de auto heen staan en gingen ongegeneerd naar binnen staan kijken. Juist. Erg fijn, kon me meteen voorstellen hoe de dieren in de dierentuin zich voelden. Om maar vast in de stemming te komen.
De dierentuin is opgesplitst in de drie regio’s van Peru kust, bergen en jungle met de bijbehorende dieren. Ernaast is er ook nog een internationaal gedeelte. Vooral natuurlijk de Peruaanse dieren bekeken, de pinguins, condors, zwarte panter en de vele verschillende soorten katachtige, apen, vogels en lama-achtigen. De meeste dieren laten zich in het wild niet zo makkelijk spotten dus heb ze in ieder geval al even goed kunnen bekijken. Hoewel goed… het was echt stampvol in de dierentuin en ik heb geen andere buitenlander gezien. Wel grappig om te zien hoe complete families met zakken vol eten en drinken de dierentuin ingaan. Daar gaan ze dan hun zondagse picknick houden met zijn allen, terwijl de kinderen naar de dieren kunnen kijken. Had trouwens wel medelijden met sommige dieren, zoals de apen die achter alleen maar glas zaten in best een klein hok zonder verstopmogelijkheid. Dan hangt er wel een bordje met verboden tegen het glas te tikken, maar ja, de stress was er vanaf te zien. Het was wel leuk om te zien wat een gemiddeld Peruaans gezin zo op de vrije zondag doet. Voor velen is dit ook echt de enige vrije dag in de week, studenten studeren ’s avonds na het werk aan de universiteit en op zaterdag (soms trouwens ook zondag) en veel mensen werken ook op de zaterdag. Ja, in Peru komt je nergens met een 9 tot 5 mentaliteit.
Afgelopen week heb ik nog twee ontdekkingen op mijn werk gedaan. Dankzij een afscheidsfeestje van een collega vorige week heb ik eindelijk door dat ik op de productie afdeling zit en hoe onze afdeling in elkaar zit. Daarnaast is mij afgelopen vrijdag verteld dat ik op vrijdag om half 3 (in plaats van kwart over 6) mag vertrekken vanaf het werk. Altijd handig natuurlijk, heeft ook maar een maand geduurd om hier achter te komen! Omdat ik jullie niet het idee wil geven dat ik nog altijd niet ben ingeburgerd een lijstje met je-weet-dat-je-begint-in-te-burgeren-als;
- Je zodra je een hand op je arm voelt de persoon in kwestie een kus geeft in een soort van pavlov reactie;
- Je naar alles dat beweegt ‘Hola! Qué tal?!’ roept. Zonder het antwoord af te wachten natuurlijk;
- In de spiegel kijken een schrikreactie teweeg brengt. ‘Ojos claro’ zijn inderdaad zeldzaam hier;
- Je niet meer bewust hoeft na te denken over waar je je (gebruikte) toiletpapier gaat laten;
- Je de Engelsman in je hotel niet meer verstaat omdat je inmiddels expert in Spanglish bent;
- Je de laatste draai tijdens Yanbal lied ein-de-lijk de goede kant op maakt (helaas heb ik alleen ook mijn lachspieren nog steeds niet helemaal onder controle tijdens deze happening, waardoor het beeld is ontstaan dat ik het leuk vind om te dansen :S );
- Je niet meer spastisch de garnering bij je eten opeet, ook al is het nog steeds de enige groente die geserveerd wordt op een dag;
- Je eindelijk niet meer elke dag buikpijn hebt van het eten;
- Je het normaal begint te vinden dat je collega’s alles uitgebreid bespreken wat je doet. Hun favoriete onderwerp blijft mijn eetgedrag en of ik wel of niet mijn bord heb leeg gegeten;
- Je vrijwillig anticuchos besteld en het oprecht lekker vind;
- Je niet meer weet hoe echt blond haar eruit ziet.
- Je ook vier keer per dag naar de toilet gaat om je haar te doen/ make-up bij te werken/ tanden te poetsen;
- Je meest gebruikte woorden ‘claro!’ en ‘listo!’ zijn;
- Je weer ongegeneerd uit je dak gaat met de foute dansjes van de macarena en de ketchup song;
- Ze in het hotel doorhebben dat je ’s ochtends altijd haast hebt. Als ik om half 8 beneden kom staan mijn fruitsalade, smoothie, koffie en broodje met kaas al klaar (jaja, ze hebben zelfs door dat het standaard beleg aardbeienjam bij mij niet naar binnen te krijgen is. Jam, jam, jam, meneer… niet zo lekker).

PS Morgen is trouwens een van de verschrikkelijke vier jarig dus gaan we uit eten. Dus wie weet kan ik dan met de volgende update eindelijk wat meer gezichten bij namen gaan geven.
Ik weet ook wat mijn ‘varkensneuzen’ uit mijn vorige verhaal waren. Het waren inderdaad geen varkensneuzen, nee ik heb het genoegen gehad darmen te eten… Check!