Voor je het weet heb je een date

De mannen hier blijven me bezig houden. Meteen de ochtend na het plaatsen van mijn vorige verhaal, toen ik in toptempo mijn fruitsalade naar binnen zat te werken, kreeg ik ook mijn volgende verwondering op mijn bordje. Zoals wel vaker in een hotel ben ik namelijk niet de enige gast, er is een man (schat hem ergens tussen de 50-60 jaar oud) die er ook voor langere tijd verblijft. Hij is al een aantal keer tegen mij aan begonnen te praten, maar hij heeft een enorm accent dus ik versta echt geen klap van wat hij zegt. Aangezien hij geen Engels kan en ik nog steeds ’s ochtends niet de meeste gezellige en praatgrage persoon ben, heb ik mij er vrij snel bij neergelegd en hou ik het gewoon lekker bij hoi en doei. Prima. Alleen schijnbaar niet voor hem… Tijdens dat ontbijt kreeg ik ineens onder tafel zijn visitekaartje aangereikt. Dus ik lees even zijn kaartje: minister van de ambassade van Paraguay (wat wellicht verklaard waarom ik zijn Spaans niet versta). Ik wil hem netjes bedanken voor het gebaar. Zit meneer als een verlegen schooljongetje de andere kant op te kijken! En dat bracht mij volledig aan het twijfelen over hoe ik dit moest interpreteren, het kwam mij vreemd voor dat hij het kaartje onder tafel gaf, zelf niks zei en de andere kant opkeek. Ineens bevond ik mij in een emotionele achtbaan die me heen en weer slingerde tussen beleefde dankbaarheid en verontwaardiging (ik ben geen hoer!). Ik voel me nu ook lichtelijk ongemakkelijk in zijn gezelschap en ben niet van plan om de gesprekken te gaan uitbreiden.
Verder had ik in mijn laatste update al gemeld dat ik van plan was de mannen een beetje te gaan paaien. En ik kan zeggen: missie geslaagd. Maandagochtend was het hele kantoor op de hoogte van het feit dat ik van bier hou (het is nog erger dan Enschede de roddelcultuur hier). Vervolgens heb ik een aantal keer lief gelachen naar mijn mannelijke collega’s en bingo: donderdagavond hoorde ik van Maribel dat Freddy mij had uitgenodigd om vrijdag uit eten te gaan. Natuurlijk gingen ook de rest van de mannen mee en mijn vaste clubje was ook uitgenodigd. Dus ik interpreteerde het gewoon als een groepsuitnodiging, zeker omdat hij het mij niet persoonlijk had gevraagd. Vrijdags begon ik alleen een iets ander gevoel te krijgen, gezien het giebelgehalte van mijn collega’s en het feit dat mij uitleg werd geweigerd als ik vroeg wat er was. Die grapjes hebben overigens wel duidelijk met de date te maken, valt helemaal niet op hoor als ze mijn naam en zijn naam in een zin noemen. Het begint erop te lijken dat ik gewoon keihard wordt gekoppeld aan Freddy (die trouwens als enige een stuk langer is dan ik ;)). Uiteindelijk is trouwens het hele feest niet doorgegaan, want er was een ongeluk gebeurd in de fabriek. Freddy moest dus met het meisje mee naar het ziekenhuis toe. Aankomende vrijdag is de herkansing, dus binnenkort meer (met foto’s!).
Inmiddels begin ik trouwens een klein beetje te wennen aan het gestaar. Al verbaas ik me nog wel over het feit dat een aantal mannen serieus knikkende knieën krijgen als ik naar ze lach (en dan heb ik het over normaal lachen, ik flirt niet eens!). Of als een jongen die overduidelijk met zijn vriendin is naar mij loopt te staren, terwijl hij 3 seconden ervoor nog verliefd in haar ogen keek. Of als een ober in een restaurant me overlaad met complimentje, hoe geweldig mooi ik wel niet ben, hoe fantastisch mijn keuzes voor het eten zijn en hoe mooi mijn Spaans is (ok, toen werd het voor mij definitief ongeloofwaardig haha).
Dan de expats. Er zijn hier voornamelijk veel (mannelijke) Amerikanen die hier hun liefdes geluk hebben gevonden. Ook is er een redelijke Duitse gemeenschap in Lima. Nederlanders heb ik nog niet in bosjes gespot. Wel ben ik in contact gekomen met een Nederlander die vlak bij mij woont: Jeroen. Afgelopen zaterdag zijn we eerst koffie (halleluja! Echte Italiaanse koffie! Van gemalen koffiebonen! Praise the lord!!) en erna biertjes wezen drinken in de buurt. Erg gezellig en fijn dat ik eens ongegeneerd mijn hart kon luchten tegen iemand die snapt tegen welke dingen ik aanloop. En natuurlijk ook kan helpen om het in (cultureel) perspectief te zien. Het bleek trouwens weer een erg kleine wereld te zijn: hij heeft TBK in Enschede gestudeerd en is een van de oprichters van burb.
Voor de rest wil ik iedereen aanmoedigen om berichtjes te blijven posten. Ik heb het namelijk het meest moeite met dat de communicatie zo slecht is met de mensen hier. Diepgaande gesprekken zitten er niet in, en ik kan mijn ei eigenlijk gewoon niet kwijt. Waarschijnlijk hou ik deze site daarom ook zo actief up to date. Zeker op momenten dat ik het even heb gehad bieden de leuke reacties even steun. Soms is het allemaal wel lastig. Af en toe irriteer ik me best een beetje aan sommige dingen. Zo word ik tijdens de lunch behandeld alsof ik lijd aan een ernstige vorm van anorexia, terwijl ze me elke dag een bord witte rijst geven waar in Afrika een heel gezin mee van de hongersdood kan worden gered. Sorry, maar ik ben gewoon niet dol op bergen droge, witte rijst! Er is echt niets mis met mij.
Daarnaast vind ik het ook wel moeilijk om geen zeggenschap over mijn eigen leven meer te hebben. Er wordt niet meer gevraagt wil je dit of dat, nee ik ga gewoon. En het liefst delen ze het mij zo kort mogelijk van te voren mee. Flexibiliteit is mij niet vreemd maar dit is wel extreem. Toen vrijdag ook nog eens iedereen één voor een naar mij toekwam om te zeggen dat ik écht harder aan mijn Spaans moest werken, begon ik na de 10e persoon toch behoorlijk aan mijn tax te raken qua incasseringsvermogen. Geloof mij maar dat ik zelf het meest last heb van dat mijn Spaans slecht is. En ik doe echt wel mijn best, zit elke avond als ik thuis kom nog minimaal 1,5 uur achter mijn cursus Spaans. Maar om 10 uur ben ik gewoon helemaal op, wil ik alleen nog maar slapen. Aan de andere kant ben ik het wel met ze eens dat ik soms harder kan oefenen. Soms heb ik inderdaad wel een beetje een schop nodig, blijf ik te makkelijk in de comfortzone van het Engels. Wat ook waarschijnlijk de reden is dat ik me de opmerkingen aantrek.
Met andere woorden: het is voor mij niet alleen rozengeur en maneschijn en door zulke momenten moet ik mezelf wel even heen slepen. Gelukkig heb ik het verder wel naar mijn zin, ga ik me steeds beter op mijn plek voelen en heb ik al met al nog niet echt een reden gevonden om medelijden met mezelf te hebben. Ik wist van te voren dat het sociaal gezien moeilijker zou zijn dan in Mexico. En de genietmomenten overheersen!
Trouwens over Engels gesproken. Het niveau van het Engels van de mensen gaat snel naar beneden met functie. Alleen met Gonzalo kan ik zonder moeite communiceren (maar die zie ik praktisch nooit). Cesar is verder de enige met wie ik een echt gesprek kan voeren maar daar gaan de eerste haperingen al komen. Ik heb hem er al een aantal keer op betrapt dat hij zei: jaja. Niet te verwarren met een Nederlandse ja, want als Peruanen het zeggen betekent het over het algemeen meer: ik luister. En als een Peruaan het zegt als je Engels praat betekent het: ik luister maar ik begrijp er geen zak van. Wat overigens natuurlijk niet aan Cesar ligt, maar aan het feit dat ik Brits-Engels spreek en hij Amerikaans-Engels heeft geleerd. Dus behalve dat ik ervan wordt beschuldigd dat ik bekakt Nederlands spreek, geldt dit tegenwoordig ook voor mijn Engels (en hoogstwaarschijnlijk ook voor mijn Spaans haha, want mijn cursus is Spaans-Spaans en daarmee wordt je hier echt uitgelachen ;) )
Tenslotte kan ik nog mededelen dat ze bij Yanbal hebben gevraagd of ik deel wil nemen in het projectteam dat op zoek gaat naar een nieuw CSR initiatief. We gaan met een aantal van de week kijken waarbij in de gemeenschap hulp door het bedrijf zou kunnen worden geboden. Hoewel het geen directe link heeft met mijn onderzoek vind ik het wel onwijs leuk. Ik heb er veel zin in en ben heel benieuwd!

Hasta luego!