Van bergbeklimster naar surfchick

Of dat was in ieder geval de bedoeling. Maar goed, daar straks meer over.
Zoals ik de vorige keer schreef wilde ik heel graag naar Pastoruri, een gletsjer vlakbij Huaraz. Uiteindelijk toch nog redelijk makkelijk een tour kunnen vinden die erheen ging, dus de volgende dag mezelf in de tourbus geladen en gaan! In de bus bleek dat Adam uit Colorado en ik de enige twee buitenlanders waren, voor de rest waren er alleen Peruaanse toeristen. Gelukkig wel een leuke en gezellige groep, dus een mooie dag gehad. Onderweg naar de gletsjer waren er nog wat andere stops, onder andere bij mineraalwater bronnen en bij een speciaal soort plant genaamd Puya raimondi. Helaas geen bloeiend exemplaar gezien, maar zonder dat zag het er al wel bijzonder uit. Op 5000 meter hoogte aangekomen moesten we de laatste 1000 meter naar de voet van de gletsjer lopen, of ter paard afleggen. Na een zeker avontuur in Mexico besloot ik dat ik liever op mijn eigen benen vertrouwde, en begon ik vol goede moed aan de toch naar boven. Snel bleek dat het misschien niet de meest wijze beslissing was, het is immers regen seizoen, maar op die hoogte betekende het dat het dus keihard begon te hagelen. Daarbij ben ik erachter gekomen dat bergbeklimmen leuk is, maar tegen de 5000 meter is het echt wel heel zwaar. En kou helpt daar niet echt bij… Voor de statistieken: de gletsjer lag hoger dan de Mont Blanc. Natuurlijk heb ik het wel gehaald naar boven toe, ben uiteindelijk zelfs doorgeklommen tot ik niet meer verder kon, doorweekt als ik was. Terug beneden kreeg ik echter wel behoorlijk last van mijn longen, al viel het in vergelijken met een paar andere nog wel mee. Want ook Peruanen kunnen last van hoogteziekte krijgen bleek, in de bus terug zaten twee dames dan ook gezellig te kotsen.
Na de tour samen met Adam ergens wat gaan eten en erna nog het bruisende nachtleven van Huaraz ingedoken. Aangezien het zondag was bestond het bruisende nachtleven niet uit heel veel behalve ene groep Peruanen die van een feest kwamen en straalbezopen waren. Erg grappig om naar te kijken, en toch wel fijn om te weten dat echt dronken Peruanen net zo slecht dansen als dronken Hollanders.
De volgende dag weer met Adam afgesproken om naar Lago Churup te gaan. Dit zou volgens een van de reisgidsen een erg mooie wandeling zijn door de bergen en leek mij wel een goede voorbereiding voor mijn Santa cruz trek die de volgende dag of de dag erna zou beginnen. In een lokale gids stond dat de wandeling in de categorie zeer zwaar viel, maar goed, ik dacht die Peruanen overdrijven toch altijd dus het zal wel meevallen. Nou, dat viel toch best een beetje tegen. In 3000 m moest er meer dan 1000 m gestegen worden op 4000 m hoogte. Inderdaad, dat is pittig. Heb mezelf helemaal kapot gelopen daar, maar het was inderdaad wel echt onwijs mooi! Het pad zelf was door de stijging al vrij pittig, maar ook vanwege dat het pad niet echt een pad was. Eigenlijk was je meer door een rivier aan het klimmen, en op een bepaald stuk was het zelfs gewoonweg rotsklimmen omhoog. Toen ik het zag begon ik me al lichtelijk zorgen te maken, heb immers nog steeds hoogtevrees, en was er half van overtuigd dat ik later misschien niet meer naar beneden zou durven, maar uiteindelijk heb ik het allemaal overleefd. Alleen de allerlaatste hindernis was een beetje te hoog gegrepen voor mij. De laatste berg voor het meer, daar was niets van een pas overheen, en moest je al rots beklimmende overheen op grote hoogte. Dat durfde ik toch niet aan, moe dat ik al was van de wandeling was ik te bang dat ik ergens halverwege in paniek zou raken. Baalde er heel erg van, want heb dat stomme meer dus niet eens gezien, en was behoorlijk teleurgesteld in mijzelf. Schrale troost was dat tegelijkertijd met Adam en mij er een jong Frans stel aankwam waarvan het meisje het ook niet aandurfde. Dus we hebben met z’n tweeën gewacht tot de jongens terug kwamen. Gelukkig op de terugweg wel gaan inzien dat ik ook best trots op mezelf kon zijn, want naar beneden klimmen was ook best zwaar en kon zo zien dat ik toch ook al behoorlijk steil geklommen had!
Beneden aangekomen had ik inmiddels behoorlijk last gekregen van mijn rechter knie, die al eerder pijnlijk was maar nu echt een beetje hinderlijk begon te worden. Helaas was het nog geen tijd voor rust, want moesten nog een uur lopen naar het dichtstbijzijnde dorp om vervoer terug naar Huaraz te regelen. Kapot terug in Huaraz aangekomen besloot ik mezelf te verwennen met een maaltje cuy, oftewel cavia in het Nederlands. Vond dat ik dit typisch Peruaanse gerecht toch op zn minst geprobeerd moest hebben, en onzin om te zeggen dat het zielig is. Voor een koe is het natuurlijk even zielig om opgegeten te worden als voor een cavia. Maar toch een beetje een raar idee om op een huisdier te kluiven…
In datzelfde restaurant hadden ze zelfgestookte drank, en eentje in het speciaal trok mijn interesse. Dit was namelijk een drank waar Peruaanse pepers in zaten. Toen ik ernaar vroeg aan de ober vroeg hij of ik een beetje wilde proberen, wat ik natuurlijk wel wilde. Gelukkig waarschuwde het gelag van de Peruanen naast mij me voor het effect van de drank en nam ik maar een klein slokje, want poeh, dat is heftig spul! Super pittig, en de Peruanen moesten dan ook nog harder lachen om mijn reactie.
Omdat nog steeds niet duidelijk was wanneer en of ik nu de Santa cruz trek kon gaan doen, en ik behoorlijk last van mijn knie had, besloot ik om er maar vanaf te zien en door te gaan naar het strand. Ik zou de volgende dag met de nachtbus naar Trujillo gaan, en dus besloten Adam en ik voor mijn laatste dag weer een tour te boeken waarbij we niet heel veel hoefden te lopen. We zijn via Yanguy, dat een stad is die compleet onder een lawine is verdwenen in de jaren 70, naar het meer Llanganuco gegaan. Ik vond de tour niet heel bijzonder en zelfs saai, en dat het bij het meer aangekomen hard regende maakte het niet veel beter. Maar goed, ons wel weer een dagje vermaakt.
Erna dus weer alleen door naar Trujillo, om vandaar naar surfspot Huanchaco te gaan. Daar was het plan om mijn surfskills te gaan checken, alleen besloot het lot anders… Na een nacht in de bus was me knie namelijk compleet opgezwollen en niet meer bruikbaar. Lopen was erg pijnlijk en dus zat er niets op dan mijn laatste dagen op het strand te slijten, genietend van de zon. Ook niet een heel grote straf natuurlijk, maar wel erg jammer dat ik geen surfles heb kunnen nemen. Maar goed, er zijn dus nog dromen over die het terugkomen naar Peru het waard zouden kunnen maken!
De laatste avond besloot ik bij een redelijk sjieke tent te gaan eten, waar de obers netjes in pak liepen, ach ja, het oog wil ook wat. Het was redelijk rustig dus de 3 obers stonden al vrij snel allemaal op het terras om een praatje te maken, totdat mijn stalker ook het terras opkwam en naast me kwam zitten. Ik had die man al eerder die dag even gesproken en was blij dat ik toen kon weglopen, maar nu ging dat iets lastiger. Een zuiplap van in de 60, en geen touw aan vast te knopen aan wat hij allemaal zei (en nee dat lag niet aan mij, ook de jongens moesten 3x vragen wat hij bedoelde). Het kwam erop neer dat hij me zo mooi vond en of ik zijn zonen niet wilde ontmoeten. Die zouden met kerst komen, en op mijn antwoord dat ik de volgende dag terug naar Lima zou gaan bleef hij maar zeggen waarom? Op dit punt bleef hij ook maar terugkomen, tot vervelens aan toe, en na anderhalf uur naar zijn onsamenhangende verhalen geluisterd te hebben vol met voorstellen die ik niet zal herhalen was ik het helemaal zat. Hem gevraagd weg te gaan wat niet werkte dus maar zelf mijn spullen gepakt en naar binnen gegaan en aan de bar gaan zitten. Daar verder met het personeel zitten kletsen maar het duurde niet lang voordat meneer ook naar binnen kwam en zich wederom begon te misdragen. Gelukkig kon ik er nog wel om lachen, maar de obscene opmerkingen en gebaren waren niet van de lucht. Het was wel erg gezellig met het personeel en op een of andere manier bleef het maar happy hour voor mij terwijl het toch echt al ver na 8en was (2 cocktails voor de prijs van 1), en om een lang verhaal kort te maken ben ik toen de jongens klaar waren met werken nog met ze mee geweest naar Trujillo om daar uit te gaan. Daar in de meest rare disco ooit geweest, met drive in en salsa, reggeaton en michael jackson werden dwars door elkaar zonder overgang gedraaid en aan de andere kant stond een bigband te spelen. Dan denk je dat ze in de Aspen slecht draaien! Enorm grote discotheek, waar ik natuurlijk de enige buitenlander was, en het had veel weg van een slechte MTV videoclip, samenvattend alles bewoog tegen elkaar aan. Gelukkig voor mij was ik met 4 mannen, omgekeerde wereld! Heel wat salsa lessen en cultuur lessen later (wisten jullie dat je in Peru 2 liter flessen bier haalt aan de bar, 1 glas en dan de flessen en het glas elke keer doorgeeft naar de volgende persoon? Hoezo is alleen drinken ongezellig?!) om half 9 ’s ochtends eindelijk mijn bed ingekropen. En dat terwijl in Lima alles om 2 uur dicht gaat..!
Erna weer terug naar ‘huis’, naar Lima. Waar ik weer op één dag vaker wordt nagefloten dan in NL in een heel jaar, waar ik Max, de grote en de kleine en Yoni heb, waar ik weer alle goede spots weet en natuurlijk een hoop vrienden zijn! Heerlijk om weer terug te zijn, heb ook volop genoten afgelopen twee dagen en zelfs nog mijn internetvriendje in het echt heb ontmoet. Ja, ik ben echt expert in blinddaten geworden haha. Het blijft wel trouwens een internetvriendje, heb echt niets met giechelende mannen ;)
Vanavond begin ik aan een lange reis naar Nederland, donderdagochtend half 9 bevind ik mij als het goed is weer op Nederlandse bodem en staan de lijnen open voor dates!
Hasta luego amigos!