Verder de hoogte in

Ben ik weer met een kleine update. Na al die inca-ruine avonturen werd het tijd voor een dagje rust voor de benen (niet dat dat is gelukt) en besloot ik als echte Hollander wel goed gebruik te maken van mijn boleto turistico (je moet in Cusco een duur toegangsbewijs kopen wat voor veel maar ook weer niet alle bezienswaardigheden geldig is). Een dagje in Cusco zelfs dus en vooral musea bezoeken. De meeste waren niet zo bijzonder maar had wel een goede dag hiervoor uitgekozen want het regende pijpenstelen! Mezelf zo dus een dagje kunnen vermaken met wat cultuur en aan het eind van de dag besloot ik maar eens te gaan informeren hoe en wat mogelijk was met mijn plan de bergen in te trekken. Naar het busstation gelopen vanaf de laatste sight (wat duidelijk in een armere-geen-toerist-te-bekennen-buurt lag)en al snel bleek dat ik weer iets onmogelijks had bedacht. Geen directe bussen naar Huaraz en ook via Ayacucho zou het lastig worden. De weg vanuit Cusco daar door de bergen zou erg gevaarlijk zijn en simpelweg levensgevaarlijk in het regenseizoen. Er gingen wel twee busmaatschappijen heen maar met de berichten die ik in het verleden gelezen had over de bussen die in het ravijn zijn gestort (buiten het regenseizoen al een wekelijkse gebeurtenis) toch maar besloten het advies ter harte te nemen en mijn leven niet te gaan wagen. Maar wat dan wel? Eigenlijk geen zin een bus naar Lima te nemen en dan weer een bus naar Huaraz want dat zou 2 dagen in de bus betekenen. Spontaan besloten maar te gaan vliegen, net zo makkelijk! Alleen bleek toen ik ging informeren dat het wel erg veel geld ging kosten en dat ik erna alsnog in de nachtbus zou belanden. Dus kortom geen andere keus dan twee keer de nachtbus nemen, iets dat ik na Mexico gezworen had nooit meer te doen.
Dit zorgde ervoor dat ik uiteindelijk nog een extra dag in Cusco had, mijn bus zou pas aan het einde van de dag vertrekken. Wist niet zo goed wat ik daar nu mee aan moest en na wat doelloos rondsjokken had ik me maar gesetteld in een sapbar. Daar werd ik opgeschud uit mijn overpeizingen wat te gaan doen door een jongeman die binnen kwam lopen en ineens uitriep: ¨Hé ken ik jou niet ergens van?! Ook in Enschede gestudeerd?¨ Misschien was ik nog wel het meest verbaasd dat ik hem dus echt absoluut niet kende, maar in het cafe al leuk met hem (Job) en zijn vriend (ja, het was een dubbele naam, dat weet ik nog ;)) gekletst, dus de rest van de dag er toen ook maar aan vast geplakt.
Vervolgens dus op naar Lima in mn luxe busje, met een 1,5 persoonsstoel die helemaal achterover kon, stewardess, vliegtuigvoedsel en muziek. Dikke prima dus, en ´s middags in Lima aangekomen. Omdat mijn bus naar Huaraz pas een aantal uren later zou vertrekken maar even een taxi naar ´huis´ genomen en soevenirs gedropt en de oplader van mn Peruaanse telefoon die ik was vergeten weer opgehaald. Heel raar om zo weer even terug te zijn, de kerstversiering is inmiddels iig echt uit de kasten gehaald en blijft bizar om kerstbomen te zien in de stralende zon.
Vol goede moed door met de bus naar Huaraz, alleen had ik hier de iets minder luxe versie. Dacht dat dit geen probleem zou zijn, alleen hadden ze er niet bijverteld dat ik gratis en voor niets een wel erg knuffelige medepassagier kado kreeg. Die wilde geloof ik erg graag lepeltje lepeltje liggen, en begreep niet echt waar armleuningen voor dienden. Een erg onrustige nacht dus vol met ledematen die over en om me heen werden geslingerd. Trouwens, het was wel een mevrouw dus volgens mij geen verkapte versierpoging.
Kapot en met een flink ochtendhumeur aangekomen, waarbij ik me nog even heb misdragen door wel gebruik te maken van het gratis vervoer van een van de proppers maar niet van het geen dat hij wilde verkopen.
Nu dus in Huaraz, tussen de Cordillera Blanca en Negra in. Gister rustig aan gedaan om een beetje bij te komen en vanmorgen met Edward (de eigenaar van het hotel waar ik zit) naar het uitzichtpunt gegaan en een lange wandeling in de bergen gemaakt. Weer lekker op 4000 meter rondgehuppeld, alleen de afdaling ging iets minder soepel. Niet dat het te vermoeiend was, maar het ging over allemaal losliggende kiezels die de behoefte hadden weg te rollen. Zeker toen het pad steeds smaller werd en rechts de afgrond heb ik wel een paar ik tegen mezelf moeten zeggen: het is niet eng! Wat het natuurlijk wel was, ben meer naar beneden gegleden dan gelopen. Maar gelukkig wel mijn evenwicht kunnen behouden steeds, en ik ben nog niet zo blij geweest met mijn stevige bergschoenen als vandaag!
Verder is het hier in Huaraz echt uitgestorven wat toeristen betreft, wat me wel de kans geeft weer even echt in het Peruaanse leven te duiken maar helaas ook betekend dat er geen tours gaan. Ik wil heel graag de gletsjer bezoeken en beklimmen (op 5000 meter hoogte, zou een nieuw record zijn) maar dit kan niet waarschijnlijk, of gaat me veel geld kosten. Ook andere activiteiten zijn moeilijk, en alleen durf ik niet heel goed te gaan omdat deze omgeving een stuk onveiliger schijnt te zijn. Wel heeft edward me aangeboden me morgen mee te nemen naar een meer in de buurt, wat ik wel wil, maar ik word een beetje moe van het constante aan me gezit. Dat geknuffel en hand en hand lopen is wat mij betreft echt niet nodig!
Wat ik het allerliefst wil doen hier is de Santa Cruz trek, 4 dagen door de bergen lopen, door een natuurgebied. Lijkt me een hele mooie ervaring, en als er andere toeristen zich melden gaan we maandag of dinsdag. Helaas ga ik Mancora dan waarschijnlijk niet meer redden, maar goed, dat zou ik er wel voor over hebben. Duim dus maar voor me dat mensen zich melden!

PS Huaraz is back to basic, slaap onder 3 lama´s want geen CV in Peru. Normale computers zijn er dus ook niet, dus kan mijn foto´s helaas niet uploaden..