Chicos

Speciaal op verzoek een uitgebreider stuk over de mannen hier. Ik had expres maar geen waarde oordeel gegeven over het uiterlijk van de meeste mannen, iets met een zekere angst om als oppervlakkig te worden bestempeld. Maar dan nu toch. Wat belangrijk is te vermelden is dat de machocultuur hier nog erg leeft, en terug te vinden is in de man-vrouw verhouding. De vrouw moet mooi, gedienstig, verzorgend en bovenal moeder (willen) zijn. Vrouwen proberen er ook zo westers mogelijk uit te zien, duidelijk het schoonheidsideaal. Wat trouwens voor mij onbegrijpelijk is: ik vind de gemiddelde Latijns-Amerikaanse vrouw veel mooier!
Voor de man gelden echter hele andere eisen: hij moet vooral rijk zijn. En de welvaart van een man is hier af te lezen aan zijn buik, en dan voornamelijk de omvang ervan. Een studentenbierbuik is er niets bij. Dit verbaasd mij overigens niet, als je ziet wat een gemiddelde Peruviaan op een dag naar binnen werkt aan eten… En dan klagen tegen mij dat ik zo weinig eet! Om de vraag te voorkomen hoe de vrouwen dat dan doen: die nemen een mini koeltasje mee met hun eigen salade.
Maar toch niet elke man is dik? Nee. Het kleine aantal mannen hier op kantoor die niet zwanger zijn van de welvaartsbaby probeert er (heel verrassend) zo westers mogelijk uit te zien. Maar eigenlijk verdenk ik ze er gewoon van dat ze stiekem homo zijn, of in ieder geval zijn ze veel te veel metroman voor mij.
Daarnaast hebben veel mannen (hoe omschrijf ik het netjes?) nogal grove trekken. Ik heb al weer neuzen gezien waar de gemiddelde westerse neus makkelijk 3x in past. Gelukkig ben ik niet de enige die dat vindt: mijn collega’s hebben Javier de bijnaam aardappelhoofd gegeven. Hij is trouwens een van de collega’s die geïnteresseerd is in mij. En hoewel er constant grappen over gemaakt worden door de rest, is het enige wat ik met hem deel op dit moment mijn werkplek (en verwacht ik ook dat dit zo gaat blijven).
Bottom line: mannen laten hier of a) hun uiterlijk totaal verslonzen omdat ze rijk zijn, of b) zijn veel te veel met hun uiterlijk bezig, of c) zijn gewoon te arm om optie a of b te hebben. Wat voor mij betekent dat het aandeel mannen met potentie liefde-van-mijn-leven aardig stabiel rond het nulpunt ligt. (En dan heb ik het nog niet eens gehad over het feit dat er niet heel veel mannen echt veel groter zijn dan ik)
Is er dan helemaal niks te kijken voor mij? Gelukkig wel, er zijn natuurlijk altijd uitzonderingen! En ernaast is er een andere positieve ontwikkeling. Aangezien iedereen hier donker/ zwart haar heeft worden de meesten ook al jong grijs. Slecht nieuws zou je zeggen, maar sommige mannen kunnen het verdraaid goed hebben! Verschillende George Clooney look-a-like’s zijn al gespot, duur maatpak erbij… :p
Ook is dit maar een beschrijving van het uiterlijk van de gemiddelde man. En ik heb natuurlijk geleerd dat het gaat om innerlijk (wat geheel waar is). Hoewel ik ook over het innerlijk niet onverdeeld positief kan zijn. Mannen zijn over het algemeen wel geïnteresseerder, opener en voornamelijk galanter dan de Nederlandse man, maar ook hier komt de machocultuur weer de hoek om kijken. De galantheid is soms moeilijk te onderscheiden van het pure haantjes gedrag, wat hier nog duidelijk hoogtij viert. Soms voelt galant gedrag dan ook niet zo, maar voel ik me als vrouw duidelijk als inferieur behandeld. Alsof ik niet voor mezelf kan zorgen en voor de grote boze wereld beschermd moet worden. Zeker de feminist in mij vindt dit moeilijk te accepteren, soms heb ik dan echt even de behoefte om de deur heel hard tegen het hoofd van de man ik kwestie te slaan (en óf ik met deuren om kan gaan!). Maar dit doe ik toch maar niet, in de LP staat namelijk duidelijk dat het je behoorlijk in de problemen kan brengen als je als vrouw de mannelijke ego beschadigd. Tot zo ver dus ook mijn grappen, het zit er dus niet in dat ik mijn geliefde Nederlandse acties hier ook op vervelende mannen kan toepassen. Helaas dus, zeker omdat ik het moeilijk vind om met het gestaar op straat om te gaan. Het toeteren, roepen, kusgeluiden maken, fluiten, daar kan ik wel mee omgaan. Maar dat aanstaren.. Voel me een beetje een filmster en voel me daar absoluut niet gemakkelijk bij (check stiekem elke keer weer of ik echt niet ben vergeten me aan te kleden). Het werkt onwijs op mijn zenuwen en eigenlijk weet ik niet zo goed waarom ik juist dat nou zo erg vind. Dat ik zo opval ervaar ik toch als bedreigend, hoewel ik me ervan bewust ben dat het ook juist positief voor me kan werken mocht er een echte dreiging zijn. Ik heb het probleem zelfs aan mij collega’s voorgelegd in de hoop dat zij iets wisten wat ik ertegen kan doen, maar die moesten alleen maar heel hard lachen. Schijnbaar is het je lot als je als (westerse) vrouw alleen op straat loopt. Misschien ga ik er ooit nog aan wennen dat ik voor de Latijns-Amerikaanse man gewoon woest aantrekkelijk ben… (al zegt de LP dat het draait om ‘liberty and sexual availability’ van westerse vrouwen. Wat misschien ook verklaard waarom ze me aankijken alsof ik net uit een porno film ben gestapt. Either way: ik kan me er niet in vinden en heb vooralsnog liever dat ze de andere kant opkijken haha.)
De mannen op mijn werk nemen vooralsnog niet heel veel initiatief. Degene van het vorige verhaal (ik heb geen idee hoe je zijn naam schrijft) heeft nog een halfslachtige poging gedaan, hij kwam gister langs en vroeg of ik al geluncht had. Toen ik nee antwoordde hoorde een van mijn vrouwelijke collega’s met wie ik altijd lunch dit en riep snel dat we over 5 min gingen. Arme jongen :p
Ik had het trouwens best prima gevonden om met hem te gaan lunchen. Het is een best aardige jongen die nog een aardig woordje Engels kan. En zo breed zit ik niet in mijn sociale contacten… Maar voor de rest ben ik niet in hem geïnteresseerd (dat het even duidelijk is!).
Wel heb ik afgelopen weekend bedacht dat ik de mannen op mijn werk misschien toch wat meer moet gaan paaien haha. Op straat rondlopen met een man is een stuk minder frustrerend en daarnaast is leuk gezelschap nooit weg natuurlijk. Ik heb gehoord dat de mannen altijd met elkaar bier gaan drinken vrijdags. Lijkt me mooi om een keer mee te gaan (bier drinken is immers geen probleem, Spaans daarentegen nog steeds wel). En mocht ik problemen krijgen met dat ze allemaal verliefd op mij worden, dan kan altijd nog mijn super joker inzetten: ‘ik wil geen kinderen’. Ik gok dat deze mededeling hetzelfde effect heeft op de gemiddelde Peruviaanse man als de mededeling: ‘ik wil zo snel mogelijk kinderen’ op de eerste date tegen een Nederlandse man zeggen ;)
Deze mannen update begint echter al weer veel te lang te worden, dus nog even kort wat andere belevenissen. Afgelopen week hebben twee collega’s -Freddy en José- die ook studeren en een report over CSR hebben geschreven dit voor mij gepresenteerd. Erg informatief en voornamelijk met José goede discussie kunnen voeren en het ook over mijn onderzoek kunnen hebben (zijn Engels was toereikend genoeg). Was erg fijn om het inhoudelijk hierover te kunnen hebben met een leeftijdsgenoot die er ook nog eens oprecht in geïnteresseerd leek. Het klikte in elk geval. Dus aan het einde maar gevraagd of hij nog een keer in de nabije toekomst met mij wil sparren. Aangezien hij op een andere afdeling zit zie ik hem nooit namelijk. Hoewel Cesar (die er ook bij zat) bijna van zijn stoel viel van verbazing over mijn brutaliteit reageerde José zelf positief. Ik hoop maar dat het ook daadwerkelijk gaat gebeuren!
Verder moest ik nu zelf met de bus naar het werk. En dat ging de eerste paar keer hopeloos mis. Gevolg: ik heb tot twee keer toe gezorgd dat de hele afdeling een kwartier te laat op kantoor was *schaam*. Blijf het toch verbazingwekkend vinden dat ik voor iedereen opval zonder dat ik het wil maar wel 3 blokken achter de bus moet aanrennen met mijn armen in de lucht voordat mijn eigen buschauffeur mij ziet. Gelukkig gaat het nu wel goed.
Vrijdagavond zijn Maria-Theresa, Maribell, Eliana, Nicholas en ik uit eten geweest. Inmiddels heb ik Inca kola, pisco sour (één glas en je denkt al van je kruk te vallen) en anticucho (saté van koeienhart) kunnen afstrepen van mijn lijstje dingen die je in Peru geproefd moet hebben. Het was in ieder geval een geslaagd uitje. Omdat Nicholas nogal onder de plak zit bij zijn zwangere vrouw was het feest echter op tijd voorbij, hij moest zich gaan melden.
Erna ben ik nog met Eliana en haar man een rondje gaan rijden door Lima Antiguo, wat echt super mooi was met alle lichtjes. Wel een stuk gevaarlijker ook trouwens, je ziet het meteen als een wijk armer is. Helaas had ik mijn fototoestel niet bij me.
Zaterdag en zondag rustig aan gedaan. Een stuk gelopen langs het strand, beetje gewinkeld en eigenlijk gewoon geprobeerd een beetje te aarden en de omgeving mij eigen te maken. Zondag scheen de zon zelfs even, en ik kan zeggen: dan weet je dat je in de woestijn bent!
¡Chao!