Spanning en sensatie

Dit keer als eerste even een minder vrolijke noot. Waarschijnlijk was mijn vorige post een beetje de goden verzoeken want om het gevaar op de weg hier nog maar eens te onderstrepen ben ik die dag in een botsing beland. Toen we voor het stoplicht stonden is een auto van achter tegen ons aan gereden (ik zat in de auto bij Cesar, thank god voor zijn grote Amerikaanse 4x4). Gelukkig allemaal niet ernstig, alleen even goed geschrokken. Het gesprek dat ik vlak ervoor met Cesar had gehad over aardbevingen in Peru had als uitwerking dat ik op dat moment echt even dacht dat mijn laatste uur had geslagen. Ik ben ook al een aantal keer getuige geweest van ongelukken die heel wat minder goed zijn afgelopen, dus ik ben me wel bewust van dat het verre van veilig is op de weg. Zeker de gammele taxi’s waar veiligheidsgordels standaard buiten gebruik zijn bezorgen mij soms buikpijn als ze als idioten over de weg scheuren. Ik hoop dus heel hard dat het qua ongelukken hier dan ook bij blijft.
Vorig weekend had ik even een ‘tranquillo’ weekendje ingepland die ik zeer goed besteed heb met lekker een boekje lezen in het park. Hoe heerlijk is dat, met een zonnetje in het park lezen terwijl salsamuziek opstaat en mensen op straat aan het dansen zijn. Nou zijn jullie inmiddels wel bekend met mijn mannenverhalen en had ik natuurlijk beter moeten weten dan in mijn eentje stil zitten voor meer dan vijf minuten. Maar goed, achteraf praten is altijd makkelijk. Ik kan jullie in ieder geval mededelen dat ik eindelijk heb mogen ervaren hoe het is als er een serenade voor je gezongen wordt. En als het dan toch moet, dan meteen maar goed, dus ik had meteen drie chicos voor mijn neus staan met muzikale ondersteuning van een gitaar. Daar zit je dan op je bankje, met drie zingende jongens voor je, en heel Miraflores die naar je staat te kijken. Om het feest helemaal compleet te maken deden ze maar meteen twee nummers, want ja, hoe vaak komen zij nou zo een prachtige vrouw tegen met ogen zo helder blauw als de hemel? (voor de duidelijkheid: hun woorden dus) Iedereen die zich nu hele romantische taferelen aan het indenken is: Ik wist echt niet meer waar ik kijken moest, heb me zelden zo ongemakkelijk gevoeld. Helaas had ik met dit voorval mijn portie nog niet gehad want afgelopen weekend kwam ik de chico met gitaar namelijk weer tegen. En wat was hij blij dat hij zijn muze die zijn hart had gestolen weer tegenkwam. Want hij had net het nummer af dat hij speciaal voor mij had geschreven, kon hij het meteen ten gehore brengen. Joy in the world! Voor iedereen die benieuwd is naar hoe dat lied klinkt is er goed nieuws, het is namelijk binnenkort op cd verkrijgbaar. Nee, gelukkig niet in de cd winkel maar als het goed is krijg ik wel een kopietje. En zo niet dan heb ik altijd Tessa nog als getuige want zaterdagavond had ik het genoegen hem wéér tegen te komen, met gitaar en vrienden en toen heeft hij het geweldige nummer nog een keer gezongen zodat Tessa het ook kon horen.
Om maar in de feestige sfeer te blijven zal het jullie vast niet ontgaan zijn dat afgelopen zaterdag het G(ha)alloween was (ze kunnen de H niet uitspreken). Omdat Amerika hier nu eenmaal invloedrijk is wordt dit dan ook echt gevierd, inclusief verkleedfeestjes. En omdat ik nu eenmaal bij een uberhip bedrijf werk, konden ze dit evenement natuurlijk niet ongemerkt voorbij laten gaan. Al de hele maand was het Halloween gebeuren het gesprek van de dag, er was namelijk een wedstrijd uitgeschreven. Alle afdelingen mochten een thema kiezen en een kantoor en zichzelf in dat thema uitdossen. Ons thema was vrij vertaald milieubewust en van fabrieksafval hebben we leuke outfits geknutseld. Al heb ik nog steeds geen idee wat ik moest voorstellen, ze zeiden een bloem, maar wat die vleugels op mijn rug er dan bij deden? In elk geval was het weer een gigantische show en heb ik menig collega zien teruggaan naar zijn kindertijd, toneelstukjes waren namelijk inclusief.
Afgelopen weekend was Tessa hier weer een nachtje, omdat we wilden gaan parapenten (paragliden in het spaans). Stond al heel lang op het lijstje, alleen was het even wachten op goed weer en goede lucht. Want het is natuurlijk wel de bedoeling dat je in de lucht blijft hangen! Afgelopen zondag was het dan eindelijk zo ver, we konden! Het was echt de ideale dag, super zonnige en dus mooi ver kijken en een hele harde wind, waardoor we heel hoog gingen. Het was echt super gaaf, helemaal omdat het boven Miraflores was. Ik was wel een beetje zenuwachtig, zeker voor het opstijgen en landen omdat dit lastiger was dan normaal door de extreme wind. Natuurlijk had Tessa een boom als een kerel die behoorlijk gespierd was als piloot, en ik een inieminnie Peruaantje die een kop kleiner was dan ik. En na de landing zeggen dat IK te licht ben en dat daarom de landing lastig was. Jaja. Maar het was wel echt een enorm gave ervaring, en heb bijna geen last van mijn hoogtevrees gehad, ging prima zo lang ik niet recht naar beneden keek. Alhoewel mijn piloot wel op een gegeven moment in de lucht tegen me zei dat ik het tuig wel los kon laten. Had zelf niet eens door dat ik me heel krampachtig aan het vasthouden was ;) (Check de foto’s en video voor een indruk)
Zoals ze zeggen, time flies when you’re having fun, en het blijkt maar weer hoe waar dit is. Ik heb nog maar 1,5 week bij Yanbal en het einde lijkt veel te snel te naderen. Afgelopen vrijdag was ik er over na aan het denken en het verbaasd mij zelf een beetje hoe moeilijk ik het hiermee heb. De tijd is omgevlogen en ik heb nog lang niet het gevoel dat ik hier klaar ben en het tijd is om weer terug naar Nederland te gaan. Sterker nog, ik zie er op dit moment echt tegenop om weg te moeten, en het doet me ook echt verdriet dat mijn leven hier in Lima op het einde loopt. Net nu ik echt aan het aarden ben en een leuk sociaal leven heb opgebouwd. Natuurlijk heb ik wel zin om iedereen in Nederland weer te kunnen zien en een dikke knuffel te geven maar terug naar mijn leven in Nederland kan altijd. Wat ik hier heb zal nooit meer terugkomen. In korte tijd heb ik toch een behoorlijke band opgebouwd met de mensen hier, ze noemen zich ook mijn Peruaanse familie en zo voelt het ook wel een beetje. Er wordt me nu ook niet gevraagd óf ik terug kom naar Lima, maar wanneer ik weer terug kom. Helaas is dat natuurlijk een vraag waar ik geen antwoord op kan geven. Gelukkig is vanuit het bedrijf ook een goed contact ontstaan en is mij al duidelijk gemaakt dat het de bedoeling is om ook zakelijk contact te onderhouden voor eventuele mogelijkheden in de toekomst. Wees allemaal gerust, geen baan aangeboden gekregen ofzo dus voorlopig ga ik niet emigreren. ;)
Er is ook positief nieuws te melden met betrekking tot het naderende afscheid, en dat is dat aankomende donderdag mijn ouders in Lima zullen landen. Dat is natuurlijk iets waar ik heel erg naar uitkijk en stiekem ook wel heel spannend vind. Ik hoop in elk geval dat ze een beetje gaan begrijpen waarom ik mijn hart aan Latijns-Amerika ben verloren. Volgende week zullen ze gevolgd worden door mijn zus Lonneke en ook Marije zal volgende week 2 dagen Lima aandoen voordat ze naar Cusco gaat. Het lijkt me echt heel bijzonder om hun allemaal te zien in ‘mijn’ stad. En erna gaat natuurlijk het grote reisavontuur beginnen, eerst 2 weken met mijn familie en dan nog een tijdje alleen. Duidelijk is in elk geval op dit moment dat ik mijn terug ticket ga proberen om te boeken, ik weet alleen nog niet naar wanneer. De plannen die ik heb zijn kijken of ik bij de kerstviering van Yanbal kan zijn, die 9 en 12 december gaat plaats vinden. Verder wil ik nadat mijn familie weer weg is heel graag nog een trektocht door de bergen gaan maken en naar het strand in het noorden waar ik ook nog even aan het ‘werk’ zal gaan en wat mensen zal bezoeken. Concrete plannen zijn er echter nog niet.
Inmiddels is wel het afscheid nemen begonnen en waren mijn Nederlandse vrienden hier de eerste die eraan moesten geloven. Afgelopen weekend was zeer waarschijnlijk het laatste weekend van Tessa en mij hier in Peru en gister heb ik ook al gedag gezegd tegen Jeroen. Bij beide is er ook nog een mogelijkheid dat ik ze in december nog terug zie hier in Lima, maar time will tell. Trouwens gister bij een van de restaurants van Gaston Acurio gegeten, de beroemdste kok van Peru. Super lekker! Dat maakt het afscheid nemen dan wel weer een beetje dragelijker.