Scheuren in een Hummer en flirten met Mariachi's

De tripjes blijven mij bezig houden, afgelopen weekend stond Guadalajara op het programma. Donderdag avond om 20.00 uur daar heen gevlogen (retourticket voor 70 euro.. lang leve Mexicaanse tarieven!) en om 22.00 uur zaten we in een taxi onderweg naar een goed Sushi restaurant. Anuska, waarmee ik hier in Monterrey studeer, woont samen met haar vriend in Guadalajara (nu even niet natuurlijk). We zouden dus bij haar en Luis slapen. Verder waren Tatiana, Bianca en Marc (USA) mee. Het voordeel van dit tripje was dus dat Luis alles kent en we dus goed konden integreren in het Mexicaanse leven daar.

De sushi was echt heerlijk, Mexicanen zijn gek op sushi. Verschil met hoe wij sushi in NL eten: ze frituren gedeeltes van de sushi. En ze eten er geen wasabi bij maar hebben soja saus met jalapaños erin. Heet!
Hierna zijn we nog naar een bar geweest waar we wat vrienden van Luis hebben ontmoet. En waar ze erg lekkere verse piña coladas hadden. Half vier toch echt mijn bed opgezocht, hadden het hele weekend een vol programma en ik wilde toch echt alles doen.

De volgende ochtend werd ik om 7 uur door Tatiana mijn bed uitgetrokken, zij was namelijk niet mee uit geweest. Met pijn en moeite mijn bed verlaten en zo vetrokken we een uurtje later naar het centrum met z’n tweeën. Daar eerst de grote bezienswaardigheden bewonderd, waaronder verschillende plaza’s (overheidsgebouwen) waar zeer mooie muurschilderingen te zien zijn. Hierna door gegaan naar een mercado, een overdekte markt waar alles te koop is wat je maar kan bedenken, en tegen erg leuke prijzen. Eindelijk de eerste souvenirs gescoord! De korte nacht begon zijn tol toch echt te eisen en hier heb ik dan ook een grote zonnebril gekocht waar ik mijn vermoeidheid achter kon verschuilen. Ondanks dat ik echt een hekel heb aan zonnebrillen normaal gesproken ben ik er toch echt achter dat het in Mexico bittere noodzaak is, aangezien ik vorige week gewoon spierpijn in mijn voorhoofd had van het knijpen met mijn ogen tegen de zon.

Het was trouwens de eerste keer dat ik alleen met een ander meisje in een vreemde stad liep. In Monterrey heb ik er eigenlijk nooit last van gehad (ok, behalve de auto’s die toeteren dan) maar in Guadalajara kregen we echt serieus elke 5 meter een nieuwe liefdesverklaring toegeworpen (you’re so prrretty, I love you!!). Eigenlijk had het voornamelijk effect op mijn lachspieren, dat accent en wat ze zeiden sloeg gewoon nergens op. Voelde me ook alles behalve bedreigd, het was alleen minder leuk toen ik de kathedraal ging bezichtigen en Tatiana buiten bleef wachten omdat we niet met drinken naar binnen mochten. Ik had al het gevoel dat er iets niet klopte en was dus ook maar even binnen, en toen ik buiten kwam bleek dat een vent aan wie we de weg hadden gevraagd had geprobeerd onder haar rok te kijken (ze stond namelijk op het trappetje te wachten). Gelukkig zag een andere (mannelijke) toerist het gebeuren, en andere mannen werken het beste om ongewenste Mexicanen op afstand te houden. En vijf minuten later konden we heel hard om het voorval lachen.

Vlak erna kwam er een meisje van 6 jaar achter ons aan vanwege het drinken dat Tatiana had. Het meisje was aan het bedelen, en ging aan de beker hangen en wou gewoon niet meer loslaten of weggaan. Aangezien we beide meer dan genoeg hadden van het rietsuiker sap ( een liter is echt te veel) hebben we het maar aan haar gegeven. Maar het is wel een vreemde ervaring, een meisje van 6 dat je drinken afpakt.

Maar goed, van al dat lopen door de stad raak je stoffig en bezweet. Een middelbare school vriendin heeft in Guadalajara gestudeerd en via haar gehoord dat er net buiten de stad hot springs moesten zijn. Vervolgens bij Luis geïnformeerd, en ja, hij kon ons vertellen waar ze waren! Bosque de Primavera, een bos met hot springs. Klinkt goed, dus wij waren zeker van plan dat uit te gaan checken. De rest kwam om 4 uur ’s middags pas voor het eerst de stad in en wilde dus de dingen die wij al gezien hadden zien dus besloten we met z’n tweeen te gaan. Dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan.. Bussen reden alleen 15 blokken verderop. En de taxi chauffeurs vonden het niet echt een plan om zo ver buiten de stad te rijden. Uiteindelijk toch een gevonden die ons wilde brengen, en eerst wilde hij er 300 pesos voor maar uiteindelijk hebben we voor de rit 150 pesos betaald (ja, we zijn studenten we hebben echt geen geld hoor!). En hij heeft nog extra moeite voor ons gedaan, heeft ons in het bos nog naar de hot spots gereden (en nog een side tour door het bos gemaakt.. want ja, wegwijzers kennen ze daar niet). Dus eindelijk aangekomen om half vijf hadden we al zoiets van hmm.. Ten eerste was bij het uitstappen uit de taxi al duidelijk dat terug naar het centrum komen misschien nog niet zo makkelijk was. Waren letterlijk in de middle of nowhere. Maar ook weer niet, want de plaats was volgestouwd met Mexicaanse families die hun vrijdag daar doorbrachten. Is trouwens een heel schouwspel, want een voorraad eten waar je de oorlog mee kan winnen en de bbq gaat mee op zulke tripjes. En alle verre neven, nichten en bedenk het verder maar. Maar wat de hmmm nog meer versterkte was het feit dat er alleen maar zwembaden waren. Daar waren we niet voor gekomen!
Het verhaal werd duidelijk toen er een werknemer naar ons toekwam. De plaatst sloot om 6 uur en we moesten 40 pesos toegang pp betalen. En het waren niet de echte warmwaterbronnen, die waren 2 km verderop… en de taxi was natuurlijk net weg. Tatiana en ik wisselde snel een blik, zette ons zieligste gezicht op (lang leven de pruillip) en vertelde hoe we met veel pijn en moeite hier gekomen waren (en wel 300 pesos hadden betaald! ;) ) en dat we de bronnen echt wilde zien maar we geen manier hadden om er te komen. Kon hij niet iets voor ons doen? Nou moet je weten dat Mexicanen geen nee kunnen zeggen en al helemaal niet tegen twee hulpeloze vrouwen. Gevolg: we mochten gratis gebruik maken van de zwembaden en na sluitingstijd zouden we met een auto naar de bronnen worden gebracht. Snel omgekleed en het water ingesprongen, waarna we een privé toer langs de verschillende zwembaden kregen (er waren er meerdere inderdaad) met uitleg. De zwembaden waren wel gevuld met natuurlijk water uit de bronnen en elk zwembad had een andere warmte. En er was ook een natuurlijke sauna, boven de rivier die uit de bergen kwam was een smalle overdekte ruimte. Daar kon je inzitten (je zat op een rooster boven de rivier) en langzaam smelten. Geloof dat ik in mijn hele leven nog nooit zo erg gezweet heb :p

Na sluitingstijd was het dan tijd om de rivier op te zoeken verder stroomopwaarts. Door de medewerker werden we begeleid naar onze rit, die plaats bleek te vinden in een Hummer. Hoe gaaf, om door een bos in Mexico te scheuren in een Hummer met een typische Mexicaan met cowboyhoed als tourguide. Hij was de eigenaar van de zwembaden en kon ons zo ook wat vertellen over zijn bedrijf, wat wij als bedrijfskunde studenten natuurlijk helemaal leuk vonden. We werden al gewaarschuwd dat het water in de rivier echt héél heet was en dat nog verder tot de bron het zelfs onmogelijk was je hand erin te steken. En het water was inderdaad echt warm, het is de warmste rivier die ik ooit gevoeld heb. Ook zag je lava in het water, erg gaaf dat je zo een plaats zo dichtbij de stad kan vinden. Ook het bos was zeker heel mooi, jammer dat we geen mogelijkheid hadden om er helemaal doorheen te rijden. In het dorpje zijn we gedropt waar we een bus terug naar Guadalajara hebben gepakt. Terugreis duurde alleen aanzienlijk langer, aangezien de bus door alle omringende dorpjes ging (maar he, zo zie je nog wat) en we vervolgens compleet niet wisten waar we heen moesten in Guadalajara aangezien we geen adres hadden. En Mexicanen zijn behulpzaam, maar soms iets té, als de hele bus zich bemoeit met waar jij heen moet en hoe je dit moet doen (en iedereen zegt natuurlijk wat anders) schiet het niet erg op. Maar goed, uiteindelijk is alles natuurlijk goed gekomen :)

En het feit wat zeker goed was, was dat Luis op zijn kantoor een wijnproeverij en diner had geregeld voor ons met zijn vrienden. Waren inmiddels uitgehongerd en dit weekend zou dan eindelijk onze wijnbehoefte worden gestild met wel drinkbare druivensap met alcohol. Carlos, een vriend van Luis werkt namelijk voor een wijngaard die exclusieve (mexicaanse) wijnen verkoopt. En zo besloten we de avond onder een maaltijd met 5 zeer drinkbare wijnen, de goedkoopste was 250 pesos ( een dikke 15 euro) en vanaf daar ging het omhoog naar hoogtes waar ik niet over na wil denken haha. Maar lekker waren ze zeker, en natuurlijk speelde we vals met ‘proeven’, niks slok nemen en uitspugen, gewoon een andere glas wijn bij elke gang. Denk dat mijn paps jaloers was geweest op de perfecte combinatie tussen de dessertwijn en de chocoladetaart toe.
Na dit wijnfestijn werd het gezellig in de wachtkamer (tsja, dokterskantoor), met salsa muziek en salsa dansende Mexicanen. Na deze lange dag was ik echter helemaal af, dus niet al te laat mijn bedje opgezocht.

De zaterdag was namelijk weer een dag vol nieuwe belevenissen. ’s Ochtends weer om 7 uur opgestaan om het dorpje waar het huis van Anuska en Luis vlakbij was te bezoeken samen met Tatiana. De rest lag nog steeds hun roes uit te slapen, maar he, taco’s met ei en cactus werken prima tegen een kater! (ook al was het maar een kleine ;) )
Hierna de groep van de avond ervoor weer opgezocht (enige verschil was nu dat er kleine kinderen bij waren) en naar Guachimontones gereden. Daar zijn we naar de piramides van Teuchitlan gegaan. Erg gaaf, eerst oude cultuur die ik heb gezien. Zijn daar cirkelvormige piramides, die gebouwd zijn door een oude stam die 100 jaar na Chr leefde daar van landbouw en visserij. Onderzoek hiernaar is vrij nieuw, en tot op heden is onbekend hoe deze mensen zich noemde en waar alles precies voor diende. Wel is bekent dat de hoogste piramide werd gebruikt voor een vliegritueel waarbij de priester ervan af sprong. Ook deden ze een spel, en degene die het spel won was de gelukkige om geofferd te worden aan de goden. Maakt in ieder geval duidelijk waarom de stam niet meer bestaat :p

Hierna naar een visrestaurant gegaan. Iedereen ging daar aan de specialiteit kikkerbenen. Die heb ik toch maar over geslagen, onder het motto, alles op zijn tijd. Lekker gegeten waarbij de mariachi’s ook nog langskwamen. En aangezien zingen iets is waar Mexicanen dol op zijn werd door het Mexicaanse gedeelte van ons gezelschap dan ook uit volle borst meegezongen.

De zondag stond de tequila express op het programma. Tequila het dorpje ligt vlakbij Guadalajara en dit is dan ook een van de toeristische attracties. Vond het eigenlijk veels te toeristisch, was persoonlijk liever naar Tequila gegaan en daar zelf distilleerderijen bezocht. Maar soms moet je meegaan met het grootste gedeelte van de groep.
Dus zo kwam het dat we om 11 uur op het station stonden om de trein te nemen (de tequila express dus). We betaalde een fors bedrag, maar hadden hiervoor wel een hele dag tequila, eten en vermaak. Mariachi’s speelden op het station, als vermaak tijdens het wachten en daarna vertrokken we naar de hacienda met de trein. De rit zou 2 uur duren en we hadden dus genoeg tijd om tequila te ‘proeven’. De meeste mensen waren aan de mixjes-uit-blik maar Tatiana en ik wilde het echte werk, we waren immers daar om tequila te proeven. Eigenlijk is van het proeven niet veel gekomen, na een aantal shotjes smaakt alles toch echt hetzelfde… Maar in ieder geval shotjes genomen op z’n Mexicaans, tequila, sangrita (bitter spul) en een limoen helemaal onder het zout toe. Na drie shotjes gaven we de sangrita op, niet te zuipen dat, en we hadden het in ieder geval geprobeerd. Maar zoals jullie waarschijnlijk al aanvoelen was het flink gezellig op de heenweg, helemaal omdat de Maiachi’s ook langskwamen in de trein om te spelen. Enige dat iets minder was voor mij persoonlijk was het bakje chips. Eet nooit wat als je niet weet wat het is, les 1 in Mexico. Maar ja, tequila tast je brain aan. Dus ik was vrolijk aan het eten toen Marc zo vriendelijk was me erop te wijzen dat ik varkenhuid chips aan het eten was. Misschien was het ergste nog wel dat het zeer eetbaar was. Ik ging in ieder geval half dood van het lachen (want ja, ik wist dat de chips heel gebruikelijk zijn hier, maar durfde me er toch elke keer niet aan te wagen en had het tot dan toe vermeden) omdat ik niet wist of ik het chipsje dat zich in mijn mond bevond nou moest opeten of uitspugen. Besloten dat het laf was om uit te spugen, aangezien ik er al minstens 5 ophad. Maar erna had ik spontaan geen zin in chips meer.

Toen we aankwamen en de toer begon (in de volle zon jaja) moet ik zeggen dat het ook wel hard aankwam haha, zo om 1 uur ’s middags zonder lunch. Maar een cola en een hoop water verder kon ik op voor de 2e ronde. Eerst de rondleiding dus, die begon bij het begin, geheel zoals het hoort, met het oogsten van de plant. Gezien hoe een werknemer de agave chopt en uitgelegd gekregen wat wel en niet bruikbaar is. Hierna worden de vruchten in de oven gedaan. We konden proeven hoe het hierna smaakte, en dat was lekker! Beetje honingachtig, deed het erg goed op een maag gevuld met tequila ;)
Zal jullie verder niet vermoeien met het tequila proces (die we trouwens naast de huidige versie ook nog in de 1840 versie hebben gezien) maar geloof mij maar als ik zeg dat de export tequila de laagste kwaliteit heeft. Echte tequila drink je in Mexico. En voor de Brokaatjes: de Golden Tequila is natuurlijk de beste!
Na de tour gingen we eten (Mexicaans buffet) en was er vermaak met (lokaal beroemde) zangers, dansen en lasso sport. Ook waren de Mariachi’s weer van de partij en deden de tourguides nog een leuk dansje. Om 6 uur (en aardig wat tequila later) weer de trein terug waar de hele trein los ging. Inmiddels hadden we aardig geïntegreerd in onze coupe (groen, olé, olé!) en was het een grote gezellige happening. Vooral de Mariachi’s deden het goed, het Mexicaanse gedeelte van de coupe zong weer vrolijk mee en we probeerde ze dan ook zo lang mogelijk bij ons te houden. Moet erbij vertellen dat Mariachi’s meestal oudere mannen zijn, maar in dit geval waren er ook jongere mannen bij. Wat dingen dus nog wat interessanter maakte ;)

Helaas komt aan alles een eind, zo ook aan dit tripje. Buiten bij de trein stonden we nog wat te praten met mensen uit de coupe en uiteindelijk eindigde we met een aantal Mariachi’s voor de deur. Zij moesten weer door naar een volgens feestje om te spelen, maar we waren van harte welkom om mee te gaan. Ehm, tsja, once in a lifetime oppertunity, waarom ook niet?! Zo kwam het dat ik bij een Mariachi in een Mustang door Guadalajara reed.
Daar aangekomen moest er natuurlijk even een foto worden gemaakt voordat we naar het feest gingen. Moet ik even vertellen dat een van de Mariachi jongens vrij brutaal aan het flirten was. Eigenlijk was hij stiekem ook de leukste, maar aangezien we al hadden gehoord dat hij 17 was (in 1990 geboren.. nee dat kan zelfs in Mexico niet!) hadden we maar bedacht dat het kijken kijken niet kopen was. Maar wie nou van wie af moest proberen te blijven werd toch onduidelijker toen de foto gemaakt werd ( wie kan ontdekken wat er op de foto gebeurd krijgt een fles tequila!).
Hierna naar het feestje gegaan en het was zo mooi. Remember de eerste update op deze site, over zingende Mexicanen. Dit was dus wat verliefde Mexicanen doen, ze huren Mariachi’s in en zingen zelf ook een liedje voor hun grote liefde. En misschien was het de tequila die me sentimenteel maakte, maar het was echt zo mooi en lief. En aangezien inmiddels alle jongere Mariachi’s met ons aan het flirten waren (jaja, heb ook nog een solo concert gehad) was ik een avond spontaan verliefd op ze. Kon alleen niet kiezen haha.
Helaas werd het toch echt tijd om Guadalajara te gaan verruilen voor Monterrey, aangezien we een vliegtuig te halen hadden. Het was inmiddels half 11 en aangezien half 12 het vliegtuig zou gaan, en we zeker een half uur nodig hadden om op het vliegveld te komen was het tijd om afscheid te nemen van de Mariachi’s.

In het vliegtuig volledig knock-out gegaan (bij effect van de tequila?). Het zegt genoeg dat ik pas wakker werd van de mensen die het vliegtuig uitgingen, complete landing gemist dus. We wilden dus snel een taxi nemen naar huis maar helaas werkte het niet zo simpel. Aangezien ons vliegtuig veel later was vertrokken dan normaal (hierover waren we gebeld) waren er geen taxi’s meer. Die waren namelijk weer niet gewaarschuwd. En zo sta je in om half 2 ‘s nachts een uur op het vliegveld te wachten op een taxi. Al met al was ik 3 uur thuis, en ’s ochtends om 10 uur had ik weer college. Ach ja, het leven van een internationale student gaat niet over rozen :)

Het heeft trouwens nog een halve week geduurd voordat ik weer gewend was aan het weer in Monterrey. In Guadalajara is het namelijk 10 graden kouder (had het steenkoud de eerste avond) en veel minder benauwd. Toen ik terug was in Monterrey voelde het als een sauna. Het is hier meestal rond de 40 graden, dus het verschil merk je goed. Gelukkig is het deze week er net onder gebleven, denk dat ik de 44 graden niet had overleefd na Guadalajara.

En voor de studie geïnteresseerden onder jullie: mijn eerste vak Doing Business in Mexico heb ik afgesloten met een 100. Mijn eerste mastervak een 10 dus! Dus dat studeren hier zit wel goed ;)