Its all in the family

Speciaal voor alle mensen die gek worden van al mijn lange verhalen: geluk, geen tijd dus een snelle update! Afgelopen maandag was het eindelijk zover, mijn zussen Lonneke en Daphne en de vriend van Daphne Maarten kwamen hierheen om me te vereren met een bezoekje. Super leuk natuurlijk, zouden maandag om half 7 ’s avonds aankomen en ik had al een appartement in mijn gebouw voor hun geregeld van te voren. Dacht ik. Want toen ik de sleutel ging ophalen, bleek de eigenaar er al vandoor te zijn. Meteen de bewaker aan zijn jasje getrokken en binnen 5 minuten zou de eigenaar terug komen. Na een half uur was ik al bang dat het een echt Mexicaans verhaal zou worden en helaas kwam mijn voorspelling uit. Inmiddels was de familie gearriveerd en het was natuurlijk niet de planning dat we saai zouden zitten te wachten… Om iets na tienen kwam de eigenaar eindelijk aankakken (nadat ik de hulp van een wel goed Spaans pratende vriend had ingeschakeld). Daarna snel even wat wezen eten in de buurt en naar bed, want een jetlag was zeker aanwezig (ondanks dat ze al 2 dagen in Mexico waren).

Volgende dag zijn we eerst Claire, een oude vakantie vriendin van Lonneke gaan ontmoeten. Helaas moest ik even weg omdat ik nogal verwikkeld ben in visa perikelen. Maar dat is een heel verhaal op zichzelf. Erna hadden we afgesproken bij de Paseo Santa Lucia (een door mensen gemaakte rivier van een natuurlijke bron in de stad) om te lunchen. Toen Monterrey wat meer laten zien, boottocht gemaakt en geëindigd in het oude stad gedeelte Barrio Antiguo om te genieten van een cocktail. ’s Avonds na college had ik afgesproken met vrienden bij Papa Bills zodat ze konden zien wat ik hier zoal doe. Het was erg gezellig en gelukkig vond de familie dat ook.

Het werd echter een zeer korte nacht, hadden een vroege vlucht dus 4 uur ons bed uit. Vliegtuig naar Chihuahua genomen zodat we daar de Barranca del Cobre (Copper Canyon) konden bekijken. Omdat we de trein al hadden gemist naar Creel gegaan, wat volgens de berichten de beste uitvalsbasis is om de canyon te bekijken.
Aangezien het regende en we kapot waren van de gebroken nacht niet veel meer gedaan, zodat we de volgende dag des te meer konden doen. Ook gedaan, ’s ochtends een tour langs kerken, rotsformaties die op paddenstoelen en kikkers leken, een meer en als hoogtepunt watervallen gemaakt. Vooral de watervallen waren erg leuk omdat je flink moest klimmen om het goed te kunnen zien. Ook zijn we als echte bikkels naar beneden afgedaald.
’s Middags hebben mijn zussen mij zo gek gekregen om mee te gaan paardrijden. Zij hebben namelijk allebei een eigen paard, maar die ‘familie’ hobby is nooit op mij overgeslagen. Had ook al in geen eeuwen gereden aangezien ik nog een trauma heb van toen ik een jaar of 12 was en eraf was gesodemieterd. Al zenuwachtig en na tien keer gevraagd te hebben om een rustig paard was het opstijgen geblazen. En om een lang verhaal kort te maken: ik had het rotste paard. Bleef elke keer ineens gaan draven, is minimaal drie keer ergens van geschrokken en weggesprongen en als hij niet de kolder in zijn kop had wilde hij niet vooruit. Heb echt doodsangsten uitgestaan op dat beest, na het tripje kon een dag niet zitten omdat mijn kont compleet blauw was gedraafd en mijn had was ook blauw van het stevig aan de knop vast houden. Deze held op sokken was heel blij met het western zadel en is nog meer overtuigd van het feit dat paarden niet mijn ding zijn. En erna kwam er nog een fijne allergie aanval bovenop. Maar goed, zussen waren wel blij met het rijden in het onweer).
’s Avonds nog de bloemetjes buiten gezet, lekker aan de margarita’s gezeten. Kwamen nog wat Fransen (ja zelfs daar zijn veel Fransen) uit het hostel bij zitten, gezellige boel dus.

De volgende dag zouden we een tour doen langs alle beroemde uitzichtpunten van de canyon en dan op de trein stappen een station verder, bij Divisadero. Daar eindelijk de trein genomen naar El Fuerte. Hier kwamen we ’s avond aan om uurtje of acht na een mooie treinreis, hotel gezocht en restaurant opgezocht. Het restaurant stond bekend om zijn inktvis, dus dit ook maar genomen. Moest wel even slikken toen ik zag dat de zuignapjes er nog op zaten en het erg herkenbaar was, maar uiteindelijk was het heel lekker!

De volgende dag weer op tijd uit de veren, was al tijd voor de terug reis. Moesten immers vlucht terug van Chihauhau nemen. Dus hele dag (12 uur) in de trein gezeten en naar het hotel gegaan. Deze viel echter erg tegen, zo vies heb ik nog niet eerder meegemaakt. Gaten in de vloer, krioelende beestjes en ranzige douche/wc in de baskamer en als klap op de vuurpijl smoezelige lakens. Aangezien we maar een paar uur slaap konden pakken maar op onze strandlakens op bed gaan liggen. Om half acht was de terugvlucht, bij aankomst op de luchthaven nog even koffie gedronken bij Starbucks. Toen was het alweer afscheid nemen (voor even), ik moest maandag namelijk naar de uni.

Morgenochtend ga ik naar Cancun, als het goed is Renske daar ontmoeten. Eind van de week staat er nog een familie ontmoeting op het programma, en zaterdag vliegt iedereen weer naar huis. Voor mij gaat het afscheid nemen dan beginnen, want die maandag is mijn laatste college. Heb mijn terugvlucht trouwens gewijzigd, kom nu 10 dagen later op 16 augustus terug in Nederland.

Jullie horen van mij!