Cultuur, witte stranden en... achtervolgingen

Zaterdag na een lange reis aangekomen in Oaxaca. De nacht hadden we gedeeltelijk doorgebracht op de grond van het busstation, jaja, het backpackers bestaan gaat niet over rozen. Was dan ook blij toen we 7 uur s ochtends eindelijk weer in een bus konden stappen en tenminste een stoel hadden om op te slapen.
Na een hostel te hebben gevonden voor de hele groep (best lastig omdat Guelaguetza was en er dus erg veel toeristen waren) de stad gaan bekijken op ons gemakje. Was het door Chiapas allemaal strak geregeld qua tijdsschema, vanaf un zouden we de wat rustiger aan gaan doen. Meteen zijn we op zoek gegaan naar een beter hotel, want na aankomst was het tijd voor een douche, alleen bleek dat het water in het hostel het soms ´even´ niet deed. Volgens de mensen daar zou het maar 5 minuten duren, alleen een kwestie van de waterpomp aanzetten. Maar dat waren duidelijk 5 Mexicaanse minuten die dus meer dan een half uur duren. Daarnaast was het ook erg vies, gehorig, druk en stonk het, dus een andere slaapplaats zoeken voor de volgende nachten was zo een slecht plan niet.
Gelukkig vrij snel een beter hotel gevonden, wel duurder maar topluxe vergeleken met wat we hadden en ook nog eens in een betere buurt. Liepen alleen wat beestjes in de douche, maar goed, douchen met mieren is inmiddels al vaste prik ;)
Na het rondlopen naar de optocht van Guelaguetza gekeken, Desfile de Delegaciones. Hierbij lopen de mensen in klederdracht uit de verschillende delen van Oaxaca (dit is behalve een stad namelijk ook een staat). Guelaguatza is een festival waarbij de dansen uit de regio´s in de klederdracht worden opgevoerd.
De volgende dag zijn we naar Monte Alban gegaan. Dit is een oude Zaptec hoofdstad 400 meter boven de vallei. Erg groot en indrukwekkend en hoewel het ook ruines zijn toch heel anders dan de Maya ruines.
´s Middags zijn we naar het museum van de Oaxacanese cultuur geweest in de Santo Domingo kerk. De kerk zelf is al het bezichtigen waard, maar ook het museum is onwijs groot en mooi. Zou je echt dagen kunnen doorbrengen, zo groot is het. Hier is de historie van Oaxaca te vinden en het was erg leuk om de stukken die in Monte Alban zijn gevonden te zien hier.
De volgende ochtend had ik besloten even ´uit te slapen´ (ik was alsnog half 9 op) en naar de centrale markt te gaan een stukje buiten het centrum. Dit bleek achteraf niet zo een heel goed idee om alleen te doen, er waren geen andere toeristen en laten we het er maar op houden dat ik erg de aandacht trok van de Mexicaanse mannen. Op de markt aangekomen bleef ik maar gevolgd worden door een kerel, wat er voor zorgde dat ik aan kijken niet toekwam en voor mij het uitstapje wel verpestte. Ik besloot dan ook de markt maar te laten voor wat het was (toen de man het eindelijk opgaf na 15 min) en op zoek te gaan naar een restaurant voor een ontbijt.
Tijdens mijn traditionele Mexicaanse ontbijtje gekeken naar Guelageutza op tv, en genoten van eindelijk wat rust. En bij het weggaan bleek dat de mannen die aan het tafeltje naast mij hadden gezeten de rekening voor me betaald hadden. Zonder me lastig te vallen of wat dan ook, dus eindelijk weer een positieve ervaring met Mexicaanse mannen :)
´s Middags heb ik de andere weer opgezocht en na een lunch, waarbij Remon, Mark en Julia er ook waren, die waren inmiddels ook in Oaxaca aangekomen, ben ik naar Mitla gegaan. Samen met Clement, Fabien, Stephanie en haar broertje Mark.
Helaas was het gebied met de ruines al dicht, al heb ik nog wel wat kunnen zien vanachter het hek. Maar wel was er veel lokale textiel te koop in de Mercado de Artesanias. Na hier nog even goed geshopt te hebben terug gekeerd naar Oaxaca.
Elke avond in Oaxaca hebben we doorgebracht in de Casa del Mezcal. Mezcal is het broertje van Tequilla, wordt ook gemaakt van agave. Net zo sterk ook en wordt op dezelfde manier gedronken. Niet dat we er alleen maar aan de mezcal hebben gezeten, eigenlijk alleen op de laatste avond. Maar het was erg gezellig daar en een biertje kan ook natuurlijk!
Alleen op de laaste avond op weg naar huis werd ik weer gevolgd. Ik was alleen naar huis gegaan omdat casa del mezcal om de hoek van het hotel was, leek niet zoveel kwaad te kunnen dus. Gelukkig haalde de man mij pas in toen ik op de deur van het hotel had geklopt, dus toen de bewaker het licht aandeed en de deur op 1 min later dook de man achter een muurtje. Ik ben snel naar binnen gegaan en was blij dat de deur achter mij weer op slot ging.
De volgende ochtend ging om half 8 de 2e klas bus naar Puerto Escondido. Het verschil tussen 1e en 2e klas is in ieder geval duidelijk geworden. Een stukje regende het heel hard, zo de bus in. Erg fijn als je net lekker ligt te slapen. Ook hadden de handelaren die met deze bus reisde een soort stoelendans bedacht voor de stoel naast mij. Elke keer als iemand naast mij weg ging kwam er iemand van achter uit de bus om naast mij te komen zitten. Maar goed, eenmaal aangekomen konden we dan eindelijk naar het strand! Na de eerste nacht doorgebracht te hebben aan het Playa Principal zijn we de tweede nacht naar Playa Zicatela gegaan. Daar was het meer voor backpackers, barretjes en de rest was er ook. Want inmiddels waren Mark, Julia, Remon en Remi ook overgekomen uit Oacaxa en Dennis zijn vriendin en Patty waren er ook. Een gezellige Monterrey Egade groep dus. De dagen bestonden dan ook voornamelijk uit relaxen aan het strand en ´s avonds een drankje doen.
Na deze twee nachten zijn we met de hele groep doorgetrokken naar het volgende strand aan de Pacific coast, Mazunte. Hier hadden we cabana´s die uitkeken op het strand, je kon de golven horen vanuit je bed. De zee was hier trouwens erg sterk, de golven braken vlak op het strand. Oppassen geblazen dus!
Vrijdagochtend zijn we met zn allen een boottocht gaan doen van 3 uur. Deze bracht ons langs verschillende sights (gecrasht drugsvliegtuig, broedplaats van de vogels) en we konden verschillende dieren spotten zoals dolfijnen, zeeschildpadden en roggen. Tenslotte konden we nog even snorkelen.
Zaterdag ben ik nog met Remon, Mark en Julia naar een natuurlijke Jacuzzi geweest. Tussen de rosten was een kleine monding waar de golven wel inkonden maar moeilijker uit. Het was een hele klim om hier te komen, er was namelijk niet echt een pad, je moest gewoon over de rosten heen. Makkelijker gezegd dan gedaan en terug omhoog kwam mijn hoogtevrees nog heftig om de hoek zetten, maar een paniekaanval weten te voorkomen en ben uiteindelijk omhoog gekomen.
Hierna was het echt afscheid nemen, de meeste mensen waren al in de twee voorgaande dagen weggegaan. ´s Avonds om half 7 ging mijn bus naar Juchitan waar ik een dikke 2,5 uur overstap tijd had (maar dit keer maar niet geslapen omdat ik alleen was) en vervolgens mijn bus naar Villahermosa genomen. Ik ben dus inmiddels in de staat Tabasco en een stuk veiliger. In een reisgids over Oaxaca vond Patty namelijk dat het in Oaxaca betekend dat je op zoek bent naar een man als je als vrouw alleen loopt. Tsja. Maar goed, ben niet van plan om Oaxaca nog aan te doen dus. Morgen avond neem ik de nachtbus naar Merida, en ga ik Yucatan dus verkennen. Op dit moment reis ik dus alleen verder, wellicht dat ik Clement/ Fabien nog ontmoet daar maar dat moeten we nog maar zien. Tot nu toe gaat het me in ieder geval prima af!

Hasta Luega!

PS Dolly is compleet langs mij heen gegaan, niks van meegekregen. Wel kreeg ik een waarschuwing per sms omdat er een dikke kans was dat Dolly over Monterrey zou gaan. Maar goed daar ben ik niet!

PS2 De fotos van het vorige bericht zijn inmiddels allemaal geupload