Laatste dagen in Monterrey

Eigenlijk zat het er tijdens het plaatsen van het vorige log al op, maar nu voelt het meer zo. Het serieuze gedeelte van mijn verblijf in Mexico zit erop en mijn vakantie is begonnen. Helaas weet ik nog geen verdere cijfers omdat ik geen mail ontvang op mijn Mexicaanse email adres (nee ook Mexico en techniek gaat niet samen). Dus geen idee wanneer ik hier wel duidelijkheid over heb, aangezien de professoren hier de neiging hebben meteen het land uit te vluchten nadat ze klaar zijn met college geven.
En had ik gehoopt op de laatste week hier in Monterrey lekker aan het zwembad liggen en uitrusten voordat het grote reizen gaat beginnen, helaas is het me niet gegund. Het is sinds ik terug ben uit Cancun zwaar bewolkt en regent regelmatig. En ik kan je vertellen, een tropische regenbui, daar wordt je heel nat van :p
Dus wat doe je als je niet veel te doen hebt en het slecht weer is? Juist ja, winkelen (als vrouw dan ;) ). Na de malls hier in Monterrey onveilig te hebben gemaakt, stond er afgelopen zondag een tripje naar de USA op het programma. Een shoptripje wel te verstaan. Want met de dollar zo laag en de grens zo dichtbij zijn de Amerikaanse outlets veranderd in het shopwalhalla voor Europeanen. Samen met Marie, haar Mexicaanse huisgenootje Elsa en haar vriendje Arthur ’s ochtends om 7 uur afgesproken om onze missie aan te vangen. Natuurlijk blijft het Mexico en waren we pas half 9 echt op weg. Aan de grens liep alles gesmeerd en zonder problemen (en om op de zaken vooruit te lopen, ook op de terugweg. Gelukkig niet aangehouden voor controle.) En zo waren we na een kleine 4 uur rijden waar we zijn moesten: een outlet van alle grote Amerikaanse merken. Meteen goed begonnen bij Calvin Klein en ik moet eerlijk toegeven, ik werd een beetje hebberig van al dat goedkope mooie spul haha. Helaas wist ik dat ik het ook allemaal mee moet gaan nemen straks dus heb mijn best gedaan om me zo veel mogelijk in te houden. Het liefst had ik alle winkels leeg gekocht :)
Uiteindelijk alsnog waarschijnlijk te veel gekocht, ik weet in ieder geval niet hoe het ooit in mijn tas moet gaan passen. Het resultaat van het dagje uit: Twee rokken, een broek, een jurkje, een vest, een blouseje, twee polo’s, een portemonnee en een luchtje. En dat allemaal voor 200 euro!
Nu het erop is zit is het afscheid nemen ook begonnen. En het is best raar om na twee en halve maand heel veel met elkaar om te gaan, afscheid te nemen en niet te weten of je elkaar ooit nog gaat zien. Natuurlijk zijn uitnodigingen over en weer gegaan, maar het is altijd maar afwachten wat er van komt.
Hoewel Monterrey absoluut niet de mooiste stad van Mexico is, ga ik het allemaal wel missen. Die gekke veramerikaanste Mexicaanse stad met bergen midden in de stad. Zal voornamelijk de bergen gaan missen, het is toch een mooi gezicht. En misschien, heel misschien ook wel het eeuwige getoeter. Het zal stil worden in NL. En wennen, ben nu wel gewend aan het gekke verkeer hier en het oversteken dwars over een drukke straat. Zal ik in NL weer moeten afleren :p
Ook het studeren bij Quichão (een cafe) tussen de Mexicanen en op de campus tussen de dieren. Trouwens erg leuk toen de lente bij de dieren ook begon en ze allemaal kleintjes hadden. En dat loopt dan zo tussen de picknick tafels door terwijl je aan het studeren bent!
Waar ik trouwens nog niet over het geschreven was mijn Lucha Libre experience. Samen met Tatiana was ik een aantal weken geleden naar dé volkssport gegaan. Worstelen op zijn Mexicaans. Ik moet zeggen dat ik daar misschien wel de grootste ‘cultuurshock’ heb gehad. Mannen in rare pakjes (sommige hadden een soort badpak aan, andere hadden capes en maskers en leken meer op Batman) die elkaar proberen af te maken op alle mogelijke manieren. Alles is daarbij ongeveer geoorloofd en bloed vloog dan ook vrolijk rond. Waar in de pauzes de aanwezige kleine kinderen vrolijk in het spelen waren… Zelfs als ze de ring uitvlogen waren de mannen nog niet van hun belagers af, nee, gingen vrolijk door met in elkaar slaan midden in het publiek. Als er een vent half dood lag te gaan naast je kon je maar beter maken dat je wegkwam, want voor je het wist werd er dus iemand naast je half dood gemaakt. Af en toe druiste het hele gebeuren compleet tegen mijn rechtvaardigheidsgevoel in. Zo was het 2 tegen 2, maar ja als een van de twee half dood was en niet meer kon vechten was de ander ook gedoemd om knock out te gaan, aangezien ze rustig met zijn tweeën tegen een gingen. Een was zelfs zo goed knock out geslagen dat hij per brancard afgevoerd moest worden, droop bloed uit zijn mond en hij reageerde nergens meer op. En op het laatst, toen ik dacht dat ik het eindelijk doorhad en het een beetje begon te waarderen, ging de scheidsrechter meedoen. Nou en een spel zonder regels, dat is al helemaal niet aan mij besteed!
Het was echter niet alleen mijn rechtvaardigheidsgevoel dat opspeelde, voor ons zat een Mexicaanse familie met oma, ouders en kinderen. Leuk familie uitje. Maar goed, oma was het helemaal met mij eens en was erg fanatiek in het uiten van haar mening. Dat ving echter ook de aandacht van de worstelaars (voornamelijk degene waartegen ze was dan) en die gingen dan ook volop tegen haar in. Ik was echt even bang dat oma in elkaar geslagen zou worden haha. Bij de tweede partij waarbij het gebeurde dat oma ruzie maakte met de worstelaars wilde ze haar een kusje geven :)
Ohw, nog een leuk detail, een dikke, donkere worstelaar werd boos op mij omdat hij vond dat ik te veel praatte. Maar omdat hij met een compleet onverstaanbaar accent “Cut up” riep en ik dus aan het praten was, miste ik dat even volledig. Totdat me opviel dat de Mexicaanse familie voor me omgedraaid op hun stoel heel hard zaten te lachen…
Goed, voor zover deze flashback. Wat ga ik nu verder doen? Donderdagavond vertrek ik als het goed is met de nachtbus naar Mexico City samen met Fabien. Daar blijven we een dag en dan gaan we door naar San Cristobal. Nadat de groep daar compleet is, Clement, Michael (een Spanjaard), Stephanie (waarmee ik ook al tijdens de free days heb gereisd) en haar twee broers en de vriendin van haar broer komen daar namelijk ook heen. Dan gaan we voor ongeveer een week of twee auto’s of een van huren om Chiapas mee te kijken. Gaan proberen alle goede spots te doen, een vol programma dus! Hierna reizen we naar Oaxaca, waar we Remi en Remon ook zullen ontmoeten op 21 juli. En hierna is het nog onduidelijk wat ik precies ga doen, waarschijnlijk doe ik eerst een stukje Pacific Coast, dan Yucatan en dan misschien nog een paar steden rond Mexico City voordat ik terug vlieg op 15 augustus vanaf Mexico City. In ieder geval gaat iedereen na Oaxaca (tijdelijk) zijn eigen weg, Stephanie gaat met haar familie naar Peru, Remi en Remon gaan dan naar Chiapas en Fabien gaat zijn vriendin van het vliegtuig halen in Cancun. Dus het blijft nog even de vraag en waarschijnlijk beslis ik pas definitief als ik in Oaxaca ben.
Ik zal proberen nog updates te plaatsen maar dit zal wat moeilijker worden. Ook raad ik iedereen aan om die mij bereiken wil te bellen/ smsen naar mijn Mexicaanse nummer omdat deze telefoon altijd aan zal staan. Hierbij nog een keer het nummer: +528116931516.