Four girls on a road trip..

..throught the desert towards a 'fata morgana'


Een heel weekend vrij betekent gebruik maken van de mogelijkheid om wat te gaan doen! Lonely Planet gepakt en zie daar, midden in de woestijn van Chihuahua (ookal ligt de plaats in de staat Coahuila, de woestijn trekt zich niks aan van grenzen) moet een geweldige plaats zijn, Cuatro Ciénegas. Informatie gezocht en al snel bleek dat het noodzakelijk was een auto te hebben. Want het is niet heel toeristisch, dus het vervoer daar zou een probleem worden anders. Dus Tatiana en ik gingen op zoek naar twee anderen die de woestijn in zouden willen trekken en vonden Julie en Amandine (twee Franse meiden) enthousiast. Aangezien we college hadden tot 18:00 uur en het om 20:00 uur al donker wordt, maar besloten om zaterdagochtend te vertrekken zodra de autoverhuur open was. Met vier meiden door de woestijnnacht rijden wordt in Mexico over het algemeen namelijk niet echt aangeraden.

Vrijdagavond was ik met Tatiana naar een café gegaan om huiswerk te maken voor maandag onder het genot van een welverdiend biertje omdat Doing Business in Mexico afgerond was. Het eindproject hebben we bijna volledig met zijn tweeën gedaan omdat de rest van onze groep weigerde te helpen. Aangezien we daar al een conflict over hadden gehad hadden we besloten ons er gewoon volledig op te storten met z’n tweeën, maar dit hield wel in dat we twee weken lang keihard hebben moeten werken. Hebben behoorlijk lange dagen gemaakt achter onze laptops. Dus een klein feestje was wel verdiend vonden wij. Zeker ook omdat ongeveer 10 minuten voordat wij ons business plan moesten presenteren ons groepsgenootje ineens huilend de klas uitrende. Bleek een vriend van haar omgekomen te zijn in een motorongeluk (in Frankrijk). Dus behalve dat we natuurlijk geschrokken waren moesten we ook haar gedeelte van de presentatie opvangen. Gelukkig is het allemaal goed gekomen en leek de professor tevreden.
Terug naar het café. We hadden dus al een aantal biertjes gehad toen we besloten naar huis te gaan. Buiten gekomen bleek alleen dat het heel hard regende.. Dus toen we zagen dat de bar die we nog steeds uit wilden proberen en naast het café zat open was, besloten om die maar even uit te gaan checken. Eén drankje, moet kunnen!
De bar bleek een rasechte lounge-cocktail bar. Nadat we eindelijk een keus hadden gemaakt uit de kaart met ongeveer 100 cocktails erop (ja.. das lastig!) werd de cocktail voor onze neus geshaked. En bleek dat we een klein dingetje even vergeten waren. In een bar krijg je namelijk geen cocktail in een glas, maar in een beker. Van een liter dus. Gevolg: het werd later dan gepland en laat ik het houden op dat de stemming wel erg vrolijk werd ;)

De volgende ochtend zou de verhuur om 8 uur open gaan, dus kwart voor acht afgesproken. Alleen had ik de avond ervoor toen ik thuis kwam maar één doel, zo snel mogelijk mijn bed in, gehad. Met als gevolg dat ik dus alles behalve mijn spullen zorgvuldig had neergelegd bij thuiskomst. Dus toen ik (natuurlijk al te laat) weg wilde gaan, bleken mijn sleutels opgegeten door het rommelmonster. Oops. Na een kwartier intensief zoeken waren ze weer boven water (gelukkig dat ik hier niet zo veel spullen en ruimte heb, scheelt weer met zoeken!) en kon ik de andere gaan verlossen van het wachten in de regen.
Bij de autoverhuur aangekomen was het volgende probleem daar. De autoverhuur was namelijk dicht. Gebeld en er zou binnen een half uur komen. En als je op zaterdagochtend in de regen een half uur lang voor je uit staat te staren in het centrum van Monterrey kan je maar tot één conclusie komen: Monterrey is echt een hele trieste stad in de regen. Je kan letterlijk zwemmen op de weg, aangezien waterafvoer niet echt rap gaat.

Maar zoals Johan Cruijff al zei: Elk nadeel heb z’n voordeel (of zei hij het andersom? Naja, hier is het iig een nadeel met een voordeel!). Natuurlijk voelden we ons zwaar benadeeld en klantonvriendelijk behandeld dat we een uur in de regen moesten wachten. Dus om tegemoet te komen aan ons verdriet kregen we een gratis auto upgrade (van een Honda- proppen en het past allemaal maar net-, naar een bolide waarin we op het zachts gezegd toch wel heel erg comfortabel inzaten. En we kregen nog extra benzine ook :)

Zo kwam het dat we na half 10 dan toch ein-de-lijk klaar waren voor onze road trip. Van te voren was ik al bang voor de weg vinden de stad uit, en helaas bleek dit nare voorgevoel geheel correct. Wat een hel. Staaltje Mexicaanse logica, een bord plaatsen na de afslag. Ook het feit dat de twee meiden achterin het kaartleeswerk deden en geheel aan het stereotype vrouw voldeden hielp niet echt. Na een uur rondjes rijden waren we de wanhoop nabij, en kwam Tatiana met de geweldige opmerking dat de Lonely Planet ook een kaartje heeft. Kon ik dus eindelijk ook meehelpen en zal in het midden laten of het daardoor was, maar toen eindelijk de weg de stad uit gevonden!

Al met al had het ons een anderhalf uur gekost en in het eerst volgende mini dorpje presteerde we het weer om de weg kwijt te raken. Ik zal jullie niet vermoeien met hoe vaak we de weg hebben gevraagd, de weg hebben gevonden en weer verkeerd reden. Maar we hebben er toch heel wat langer over gedaan dan de geplande vier uur om in Cuatro Ciégas te komen. Ondanks ons enorme vrouwengedrag zijn we er uiteindelijk wél gekomen, en toch ook nog op dezelfde dag. En daar ging het uiteindelijk om!

Om een beeld te geven van onze road trip: een eindeloze weg door de woestijn met bergen om je heen en country of reggaeton op de achtergrond. Eigenlijk helemaal niet verkeerd! Alleen zijn de inhaalmanoeuvres soms een beetje gevaarlijk, en erg grappig om te zien naast een bord die deze verbiedt. In Mexico maken verkeersregels niets uit, je doet gewoon wat het handigst is voor jou. Dat is eigenlijk gezien de collectieve cultuur wel heel raar, maar in het verkeer is het echt ikke, ikke, ikke en de rest.. die ziet maar hoe ze er komen. Voor elk knipperlicht dat op het verkeerde moment aangezet wordt, wordt dan ook getoeterd. Zeker tijdens de spits is het raak, dus uitslapen kan je echt wel vergeten. Verder heb ik tijdens de rit een roadrunner gezien (alleen was het letterlijk miep, miep, zoef! Geen kans op een foto dus), een grote groep gieren, een onvoorstelbare hoeveelheid roofvogels en een klein knalrood vogeltje.

Een andere anekdote tijdens de rit waar ik nog steeds slapeloze nachten van heb: we waren rustig aan het rijden achter een gammele kruising tussen een pick-up en vrachtwagen waar kratten op gestapeld waren met een zeil erover heen. Lekker een beetje aan het genieten van de Mexicaanse weg met muziek op de achtergrond, niks aan de hand, eigenlijk misschien zelfs wel een beetje saai. Zie ik ineens wat van de auto voor ons afvallen, dus ik kijk, is het echt de meest grote ranzigste spin die ik ooit heb gezien! Ik kon gewoon vanaf de passagiersstoel, terwijl dat beest op de snelweg lag zijn poten zien!! Gevolg: ik zat gillend ongeveer op mijn hoofdsteun. Terwijl ik toch echt niet zo’n een watje ben met spinnen en insecten, dit was far too much. Ik was zo blij dat we met 100 km per uur eroverheen scheurde want echt, die wil ik liever niet nog een keer tegenkomen. Brr, ik wist al van een bezoek aan het museum dat ze er waren, maar toen had ik nog de illusie dat ze niet in de buurt waren. Echt gadverdamme, vind ik grote zwarte harige spinnen al tien keer niks, dit was zo een spin in het kwadraat (of meer).

Maar goed, na deze nachtmerrie heb ik ook een Mexicaanse droom in de aanbieding. Want de plaats waar we uiteindelijk heen gingen was echt fantastisch. In de titel van dit bericht noem ik het al een fata morgana, en dat is voor mij misschien nog steeds wel de beste beschrijving. Het is echt ongelofelijk en surrealistisch wat je ten midden van een woestijn kan vinden, dat verwacht je gewoon écht niet. Er zijn daar ondergrondse bronnen/ stromingen die op sommige plaatsen dus aan de oppervlakte komen. Er zijn in dit gebied dus rivier(tsjes) en ongeveer 170 poza’s (meertjes) te vinden. Strakblauw en met een unieke biodiversiteit, de NASA doet hier onderzoek omdat hier voorkomende algen waarschijnlijk de oorsprong van het leven op aarde zijn en vergelijken dit met wat er op Mars te vinden is. In totaal is het een reservaat van 843 vierkantenkilometer.

Goed, vermoeid en bezweet van de lange trip waren we wel toe aan een frisse duik in het water, dus als eerste Poza La Becerra opgezocht. Deze poza is volledig geschikt gemaakt voor toeristen, dus met trioletten, douches en cabaña’s uitgerust. Hier moet je dan ook toegang voor betalen en hier kan je ook kamperen. Aangekomen meteen het water ingedoken. En wat was het warm! Het water in de poza is ergens in de 30 graden omdat er een warmwater bron rechtstreeks in deze poza uitkomt. Hierdoor heb je het serieus koud als je het water uitkomt, zelfs in de brandende woestijnzon! Verder zijn er enorm veel vissen, je wordt er echt door omgeven. Het is zó mooi! Alleen vonden de vissen ons wat minder aardig, want die beten haha. Niet dat het pijn deed, maar het was wel heel grappig om de Franse meiden het water uit te zien stuiven onder het gegil: Ahh Piranha’s!!

Gelukkig heb ik persoonlijk geen aanvaring met de vissen gehad, maar wel met de modder. Toen ik in het water stapte zakte ik tot mijn heup weg in de modder. Ik ben er maar vanuit gegaan dat het in zo een bijzondere omgeving vast hele gezonde modder was, en dat je in de thermen ook vrijwillig een modderbad neemt… Hier was het alleen gratis ;)

Toen we een paar uur later genoeg hadden van de eerste poza besloten we door te gaan naar een andere bezienswaardigheid. We wisten dat de jongens, Clement, Fabien, Jesús, Mark (Russische) en zijn vriendin Julia (een Oostenrijkse) ook ergens in Cuatro Ciénegas waren en die kwamen we tegen bij de auto. Meegegaan naar waar zij zich hadden gesetteld bij Poza La Becarra en besloten ’s avonds met zijn allen te barbecueën. Vervolgens de auto naar het dorp gepakt om boodschappen te gaan doen. Ook meteen bij een wijngaard gaan kijken en wijn geproefd. Daar hadden we allemaal veel zin in, omdat wijn drinken in Mexico niet gebruikelijk is en je in een restaurant over het algemeen dus ook geen wijn kunt bestellen. Er zaten twee wijngaarden naast elkaar, dus moest helemaal goed komen! Bij de eerste wijn die we probeerde werd het al een beetje duidelijker wat het probleem is met de wijn hier. Het is simpelweg niet te drinken… En dit werd naar mate we andere wijnen probeerden niet beter. Ze hebben rode wijn die zó enorm zoet is met een rare bijsmaak.. heeft misschien nog wel het meest weg van mislukte port. Gedesillusioneerd gingen we door naar de tweede wijngaard maar die bleek dicht.

Onderweg terug naar de jongens besloten we eerst nog een uitgebreidere verkenning van het reservaat te doen met de auto om te zien waar de ander hotspots zich bevinden. Er gaat één grote weg door het reservaat en voor de rest zijn het zand/ kiezel paadjes. Toen we avontuurlijk probeerde te zijn bleek dat de aanbeveling een 4x4 in dit gebied te gebruiken niet voor niets was, onze auto kon het pad helaas niet aan. Volgens mij als je een geschikte auto hebt en alle woestijnpaadjes kan volgen moet er nog een hele wereld aan mooie poza’s op je liggen te wachten, helaas was dit voor ons echter onbereikbaar. Misschien ook wel beter, anders was ik misschien nu nog niet thuis :)

’s Avonds hebben we dus de BBQ ontstoken en hotdogs gegeten. Erg gezellig en vooral de marshmallows toe zorgden voor het ultieme kampeergevoel. We hadden dan ook besloten daar te gaan slapen. Alleen had ik echt helemaal niks meegenomen om me te beschermen tegen de kou aangezien we van te voren hadden besloten gewoon een hotel op te zoeken. En koud was het! Daar kon de tequila niet tegenop.. Dus maar in de auto geslapen en zelfs daar vroren mijn tenen eraf (had geen sokken mee..). Maar ik heb het overleefd en de sterrenhemel was zo mooi, geen dorp met veel licht in de wijde omgeving en aangezien het kampeerterrein (en de wc’s trouwens ook niet, was minder handig) ook geen verlichting had waren de sterren enorm goed te zien. Hoe romantisch ;)
De poza was ’s ochtends ook mooi om te zien, vanwege warmwater bronnen was het water warmer dan de omgeving en kwam er dus stoom vanaf. Echt wauw.

Besloten vroeg weg te gaan bij die poza om de rest te kunnen zien. En als we later dan 9 uur zouden vertrekken moesten we nog een dag toegang betalen en tsja, blijf een Nederlander hé!
In alle vroegte dus achter de jongens aangereden naar Los Arenales. Zonder gids zou het normaal gesproken onmogelijk zijn om te bezichtigen, maar op de camping geïnformeerd en zo een alternatieve route hiernaartoe gevonden. Over een zandweg wel te verstaan, alleen kon de auto dit wel aan. Gaf het ultieme woestijn gevoel. Zeker toen we op een kudde wilde paarden stuitte, die tussen onze auto’s doorstoven.

Hierna besloten wij de Dunas de Yeso te gaan bezichtigen. Unieke windformaties die we liever gezien hadden voor de woestijnzon op volle sterkte was. Ook weer heel mooi en apart om te zien. Alleen waren we toch om half 12 al een beetje laat, had het gevoel dat ik smolt daar in de volle zon. Dus snel naar de auto en op naar poza waar we konden afkoelen. In zie daar, een afgelegen poza! Helaas was het hek dicht, maar goed, wie laat zich daar nou door tegenhouden? Eroverheen geklommen en zo hadden we het prachtige poza del Churince voor ons vieren. Nadat we afgekoeld en uitgerust waren stond de volgende activiteit op het programma: een bezoek aan Poza Azul. Dit is de beroemdste poza, en hier mag niet in gezwommen worden omdat hier onderzoek wordt gedaan. De naam van de poza is volledig terecht (voor de niet Spaans sprekende onder jullie azul is blauw) maar dit kunnen jullie ook op de foto’s zien. Een stukje verderop was een van de ondergrondse stromingen bovengronds gekomen en kon je de enorme kracht van het water bewonderen. Ook kon je daar wat meer te weten komen over de planten die daar voorkomen, als mijn Spaans goed genoeg was geweest tenminste.

Hierna naar de Río los Mezquites gegaan, waar de jongens ook moesten zijn. Dit is een rivier waar wat meer recreatie activiteiten zoals kanoën worden aangeboden. We konden de jongens niet vinden, dus maar zelf een plekje opgezocht om te luieren en te zwemmen. Na twee uur ofzo kwam er een kano aan met Jesús en Fabien erin. Helaas voor hun, want toen ze ons kwamen opzoeken bleek de kano niet bestand tegen de kracht van de vrouwen ;)
En zo moest Jesús met natte gympen aan naar huis rijden.

Met Jesús en Fabien meegegaan naar de rest en daar nog even gezeten. Inmiddels was de zon schade bij de meeste groot, aangezien zwemmen met zonnebrand op verboden is in de poza’s. Iedereen had het wel gehad met de zon en het zwemmen maakt je hongerig, dus naar het dorp gereden om een maaltijd te nuttigen. In een visrestaurant een prima garnalensoep gehad en vervolgens om 18.00 uur de terugreis naar Monterrey begonnen. Om half 11 kwamen we uitgeput aan en ben ik na een douche waar ik behoorlijk aan toe was mijn bed ingedoken.

Zo, hoop dat er nog mensen zijn die dit lezen en dat niet iedereen inmiddels al is afgehaakt haha. Maar vanavond begint mijn volgende tripje al weer, een lang weekend naar Guadalajara! Maar daarover de volgende keer meer.