Reis van 24 uur en eerste dag

Na afgelopen donderdag mijn bachelor colloquium, afscheidsborrel en een diner in het ‘hipste’ en nieuwste restaurant van Enschede te hebben gehad was het dan zo ver. Zaterdagochtend om half 6 ging de wekker en begon mijn reis naar Mexico. Samen met mijn ouders en zus Daphne naar Schiphol gereden. Na het inchecken zou ik nog wat drinken met mijn familie en Lot en Carla. Helaas schoot het inchecken voor geen meter op. Vet lang in de rij gestaan, om 9 uur moest ik bij de gate zijn en was al over 8en toen ik klaar was. Lot en Carla waren er nog niet dus die gebeld. Allebei nog onderweg. Tik tak, tik tak. Stress!! Zouden ze dat nog wel gaan halen?! Ik zat letterlijk op het puntje van mijn stoel de omgeving te scannen of ik een van de twee al zag. Niks even rustig afscheid nemen. Uiteindelijk was ik maar alvast naar de paspoort controle voor de juiste gate gelopen. Carla en Tim kwamen nog net op tijd aangerend, Lot heeft het helaas niet gehaald. Maar ik was wel blij met mn afscheidscommitee!
Ik zou eerst in 9,5 uur naar Atlanta vliegen. Goede vlucht gehad, volop vermaak met het videoscherm voor mijn neus en de meegenomen tijdschriften. In Amerika aangekomen de immigratie door waar ik meteen op de foto ben gezet en mijn vingerafdrukken laten nemen. Veiligheid voor alles ;) Omdat ik als een van de laatste het vliegtuig was gekomen doordat ik de steward nog even had gevraagd hoe het nu precies zat met mijn overstap en bagage was ik als een van de laatste bij de band. En daar lag mijn tas niet. Drie rondjes gelopen, helaas verscheen mijn tas niet alsnog op mysterieuze wijze. Zowel bij de bagage check-in op Schiphol als net door de steward was verteld dat ik mijn bagage zelf opnieuw door de douane moest halen. Shout. Wat nu? De eerste de beste medewerker aan zijn mouw getrokken en mijn verhaal gedaan. Die stelde me meteen gerust dat mijn bagage vast alsnog was getransfered. Onderweg naar de gate nog aan een stuk of vijf mensen gevraagd, als laatste bij het infopunt van Delta waar ze zeiden dat het inderdaad zo was. Daarmee me uiteindelijk toch maar laten overtuigen dat het goed kwam.
Ik had nog een dikke 3 uur over voor mijn volgende vlucht ging. Een uur voor vertrek werd er omgeroepen dat vlucht vertraging had, het was de laatste vlucht van de avond naar Monterrey en mensen die moesten overstappen in Atlanta hadden vertraging met hun vorige vlucht. Op die ‘party of 10’ zouden we wachten. Uiteindelijk werd dat nog veel later dan de eerste instantie gestelde 20 minuten, met meer dan een uur vertraging zijn we uit Atlanta vertrokken.
In het vliegtuig zat ik lekker de Cosmo te lezen, toen de jongen die naast mij zat vroeg welke taal het was. Jaja, ik weet het, inderdaad niet de origineelste openingszin. Maar bijna de hele vlucht met hem zitten praten, bleek Ricardo te heten en ook te studeren, alleen wel aan een andere universiteit. Is ook niet heel verwonderlijk, Monterrey heeft als belangrijkste business centre maar liefst vier universiteiten. Al heel veel gehoord en geleerd over Monterrey en de rest van Mexico. Schijnbaar is Monterrey dusdanig veramerikaniseerd dat de rest van Mexico en dan met name Mexico-Stad en Monterrey een soort strijd tegen elkaar zijn aangegaan. Je bent een beetje een loser voor de andere stad als je daar vandaan komt. Beetje Feyenoord -Ajax strijdt alleen dan tussen steden :)
Maar mijn eerste contact was dus een feit, heb zijn telefoonnummer en email gekregen en moest beloven echt te bellen als ik wat dan ook nodig had. Heel lief natuurlijk, vind het alleen echt heel moeilijk om in te schatten of het nu puur vriendelijk bedoeld is of dat ik moet oppassen dat ik straks niet een zingende Mexicaan onder mijn balkon heb (hier kom ik later nog op terug). Bij aankomst dus maar een beetje mijn eigen pad gezocht verder. Moet trouwens nog zeggen dat hij in het vliegtuig, een uur voor landen zei dat het prima was als ik ging slapen. Eerst zei ik heel dapper nee, slaap straks in het hostel wel, maar de jetlag was sterker dan ik. Bij jullie was het inmiddels al ’s nachts over 3en en met die hectische week was het natuurlijk ook niet gek dat mijn systeem slapen prioriteit gaf. Dus denk een half uur geslapen, hielp wel, kon er daarna weer tegenaan. Weer immigratiepapieren invullen en langs allerlei controles. Gelukkig was mijn bagage er nu wel, dus ik kon op zoek naar een taxi. Buiten bij de taxi’s was het nog een kunst om mijn taxi te bereiken, toen ik aankwam kwamen van alle kanten taxichauffeurs van allerhande maatschappijen aangerend om me te helpen. Mijn gereserveerde (en al betaalde) taxi bereikt, bleek dat de chauffeurs helaas geen Engels spreken. Met vier druk Spaans pratende chauffeurs om me heen die schijnbaar dachten dat ik hun zo spontaan zou begrijpen raakte ik de weg helemaal kwijt. Met handen en voetenwerk toch bij het hostel gekomen.
Daar hing een brief voor ‘late arrivals’, die werden opgevangen door een Mexicaan die geen Engels kon en volgende morgen zou dan alles in het Engels uitgelegd worden. Geweldig, net zulke goede ervaringen opgedaan met communiceren met Mexicanen die geen Engels kunnen. Kapot moe, zelfs Engels kwam er inmiddels moeizaam uit. Dat zou leuk worden. Gelukkig viel het mee, begrijp het relaas bijna helemaal. Een rondleiding gehad door het gebouw, dat voornamelijk uit veel trappen bestaat. Zijn verschillende verdiepingen , beetje als een studentenflat, met gezamenlijke douches en wc’s. Als je buitenom naar een aangrenzend huis gaat zijn daar een gezamenlijke woonkamer, keuken en washok. Ik had een kamer geboekt waar nog 6 andere dames zouden kunnen slapen, maar gelukkig heb ik de kamer voor mij alleen. Meteen naar bed gegaan, was lokale tijd half 12 ’s avonds, en bij jullie was het inmiddels half 7 ’s ochtends dus daar had ik wel zwaar behoefte aan. Ondanks de vermoeidheid nog best moeite gehad met slapen, hallo jetlag! Ben in ieder geval blijven liggen tot de zon op kwam, uurtje of zeven was dat (lokale tijd).
De douche was een erg koude ervaring, het warme water doet het niet namelijk. Hierna op zoek gegaan naar een Engels sprekende medewerker. Tsja, daar ging het mis. Die was er niet namelijk. Zou ook niet komen vandaag. Ai en alle andere gasten die ik tegen was gekomen in de gezamenlijke ruimte praatten geen Engels, maar hoe kon ik nu weggaan en terugkomen en alles? Inmiddels ook geen vocht meer gehad sinds ergens in het vliegtuig en dat begon ik wel te merken. Gelukkig kwam een jongen die ik toen ik aankwam de avond ervoor en stond te wachten tot de receptionist beneden was heel even gesproken had binnen waarvan ik dus wist dat hij wel Engels sprak. Mijn vragen maar op hem afgevuurd en hij bood aan mee te lopen naar de supermarkt. Daar wat basis dingen gehaald (water!) en een weer een hoop gehoord over Monterrey. Met name wat waar is hier in de buurt, waar ik moet oppassen/ niet heen moet gaan hier in de buurt, dat soort dingen. Blijkbaar zit een blok verder de hoerenbuurt en daar zou het voor vrouwen niet zo veilig zijn. Ook zit een stukje verderop een metro (alleen is deze niet ondergronds), die kan ik zien vanaf mijn slaapkamer raam, en daaronder (de metro gaat over een soort van brug) zit een illegale wijk waar nogal vaak invallen worden gedaan. Daar moet ik ook niet gaan lopen. De straat waar het hostel aan zit is gelukkig wel veilig, de grote supermarkt zit 10 blokken verder, voor standaard dingen kan ik zelfs aan de overkant terecht. Na ons bezoekje aan de supermarkt hebben we een taxi gepakt naar een van de grootste malls hier in Monterrey. Erg vergelijkbaar met de malls in Amerika (in ieder geval met die in Florida), zelfs de Sears ontbreekt niet. Veel merkkleding, hippe dingen, ik heb al zin in de eerste keer écht winkelen. Daar hebben we rondgelopen en bij Starbucks koffie en (warme) lunch gehad. Lunch is hier de hoofdmaaltijd. Hij moest echter naar zijn werk (hier schijnbaar heel normaal tijdens het weekend) dus een taxi terug naar het hostel genomen.
Wat is mij het eerste opgevallen aan Mexico en met name Monterrey? Monterrey is een grote stad (wat wil je met bijna 4 miljoen inwoners) dat bestaat uit blokken. Net of iemand met de stad heeft ontworpen, straten lopen in blokken, de huizen zijn blokken.. Verder veel afwisseling, hoog laag, oud, nieuw, van alles een beetje. En ligt tussen de bergen, dus vanmorgen met zonsopkomst zag het er gaaf uit! Vandaag is het ongeveer 27 graden celsius, maar staat wel een echte bergwind dus heb er eigenlijk niet eens last van.
Verder zijn de mensen erg aardig en behulpzaam. Heb het gevoel dat een meisje alleen hier wel als heel apart wordt ervaren. Alle mannen staan wel klaar om te helpen, etiquette worden hier nog erg strikt nageleefd. Deuren gaan voor me open, ik mag niet aan de buitenkant van de stoep lopen, tassen worden voor me gedragen. Ook is het schijnbaar normaal als een Mexicaanse man een vrouw wil versieren dat hij aankomt met een gitaar, of iemand die wel gitaar kan spelen als hij dat zelf niet kan om je in het zonnetje te zetten, liefst met vrienden erbij. Toen ik daar een beetje om moest lachen werd mij de vraag gesteld of Nederlandse mannen dit niet deden. Toen ik antwoordde dat Nederlandse mannen net zo romantisch zijn als een net gelegde stoeptegel leverde me dat een zeer verbaasde blik op. Compleet onbegrijpelijk voor de Mexicaanse man, hoe versier je dan ooit iemand? Nog een voorbeeld van etiquette die strikt nageleefd worden: tijdens het koffiedrinken kwam echt out of the blue de vraag: Married? Schijnbaar omdat ik een ring om mijn linker ringvinger draag zou ik toch echt minimaal verloofd moeten zijn. Toen ik uitlegde dat ik de ring van mijn ouders voor mijn verjaardag had gekregen werd ook hier met verbazing op gereageerd. Is echt not done hier om ‘zomaar’ een ring om te doen. Dus mam, dankzij jou ring denkt iedereen dat ik bezet ben, hoef je ook niet bang te zijn dat ik verliefd wordt ;)
Maar goed, iedereen is verder heel behulpzaam, wordt als een prinses behandeld. Internet lag er hier het weekend af, gelukkig is het nu hersteld. Hopelijk blijft het voorlopig werken maar dat zal ik nog wel zien. Het is hier nu ochtend, moet me vandaag bij International office melden, dus dat gaan we zo maar doen.